Αυγό 1

 Μόλις είδα για πρώτη φορά φωτογραφία του Osho γύρω στο ’77, έγινε μέσα μου ένα μπαμ. Είχα φύγει απ’ το κόμμα, αφού δεν είχε νόημα και μετά το σοκ που υπέστην όταν άκουσα ένα σύντροφο να θριαμβολογεί υπέρ των ερυθρών πυρηνικών βομβών. Κι αφού πέρασα 2 χρόνια μελετώντας τον Βίλχελμ Ράιχ έκατσε η συνθήκη και η φορά των πραγμάτων και η Βάσω μου ‘δωσε ένα μ’ ένα πάμφλετ με ένα λόγο του Osho, και στο σπίτι της Σίμα Βενιζέλου βρήκα πολλά βιβλία του , κι έπεσα με τα μούτρα και με το είναι σ’ αυτήν την υπέροχη δεξαμενή φωτός και γνώσης. Φυσικό ήταν να ταρακουνηθεί όλη η επικράτειά μου. Ανασυντάχθηκαν όλα μου τα στοιχεία, αφυπνίσθηκαν τα όνειρά μου, έγινε ένα απίστευτο φέστιβαλ ανακατατάξεων ψυχοσωματικής μπουρδούκλωσης κι όλες οι κολώνες του σπιτιού μου έρως-θάνατος-Θεός-κόσμος πήγαν κι ήρθαν σ’ επικίνδυνο βαθμό. Και μου ‘ρθε έτσι, απλά σαν να πίνω νερό η φαεινή ιδέα να βγάλω ένα περιοδικό να το γράφω μόνος μου, σ’ όλες της φόρμες γραπτού λόγου, και με την ένταση του αυτοκαταλυόμενου πράγματος μέσα στο ιλιγγιώδες του ζέν του ζείν, του γνώθι σεαυτόν. Όταν είπα ότι θα το λένε Αυγό χασκογέλασαν γύρω μου. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω μου είπαν άλλοι. Κι όχι μόνο δεν το ‘χω απωθημένο αλλά απόδωσε ευδοκίμησε. Πουλιόταν στη μαύρη αγορά. Ήταν ανάρπαστο, παρ’ ότι το μοιράζαμε μόνοι μας, λεφτά δεν μας αποδίδονταν, κι ότι ψιλά μας πέταγαν εν είδη κόκαλου οι  δισκογράφει τα ‘βαζα εκεί. Τα κατέθετα στην τράπεζα του πολιτισμού. Έκτοτε καταδιώκομαι απ’ αυτούς που τώρα υποκρίνονται ότι θα αναβαφτίσουν το ολυμπιακό ιδεώδες. Χαχαχαχαχαχαχα!!!!!!