Αυγό 2

 Η ομάδα πια πέταγε. Είχα πια αποχτήσει τα πετάγματα του Κούδα στο εκ του συστάδην γράψιμο. Διανοούμενοι του δρόμου μας βάφτισαν οι ακαδημαϊκοί. Μια αναγέννηση στο πνεύμα της νεοελληνικής νεολαίας. Μετά τη δικτατορία μετά τη γενιά του ’30 υποκρινόμαστε τη ζωογόνα παλίρροια, και τα βαφτίζαμε όλα. Στην αρχή οι γραφειοκράτες χασκογέλασαν, μετά ο Ηρώδης ξύπνησε μέσα τους. Η Ασφάλεια ήταν συνέχεια από πίσω μας. Τους ξεφύγαμε μέσα στη γενική έξαψη και το κυοφορούμενο νέο καθεστώς. Αργότερα ξύπνησε ο Καϊάφας μέσα τους. Δίκες παραδίκες, όλοι επί ποδός, οργίασε η εξαγορά συνειδήσεων, η ψυχολογική τρομοκρατία. Εγώ εκεί: Τρότσκι, Ράιχ, Osho, και Ισότητα, Ιεραρχία, Αναρχία: το πιο γκαγκαν περιοδικό των Βαλκανίων. Που αγαπήθηκε στα πανεπιστήμια κι έξω απ’ αυτά. Τότε ζήτημα αν εκδίδονταν 6-7 περιοδικά επίσημα ή μη. Και το Αυγό. Τώρα το καθεστώς κάνει ρελάνς: 300 περιοδικά σφίζουν στα περίπτερα. Κι ένα Αυγό πουθενά. Όλα στους άλλους. Στους σεξιστές, στην αλητεία, στο γιαπιλίκι, στους πράκτορες της Γουόλ Στρίτ, ένα όργιο οργίων ως το ’90 όπου έσκασε μύτη η ιδιωτική τηλεόραση που τρεις πρώτους μήνες δημιούργησε μια δίνη ελευθεριότητας κι ύστερα ένα ιλουστρασιόν Γολγοθά ως τον Τσάκα και το πρασινερό μούσι του. Εγώ δεν μπόρεσα να συνεχίσω μετά από 8 τεύχη αν και κυοφορώ άλλα 8. Ο Κωστόπουλος μας σέρνει γυμνούς στο άρμα του.