Και μόνο ο τίτλος τα λέει όλα. Ο εσωτερισμός και η ιστορία σε απόλυτη σύνθεση. Το αριστούργημά μου. Χρόνια σκεφτόμουν –και σκέφτομαι- να το ‘στελνα στον Κόπολα, όμως απ’ ότι διαπίστωσα πρόλαβε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, και βάσισε την ταινία του «το βλέμμα του Οδυσσέα» πάνω σ’ αυτό το βιβλίο μου, απλώς το διασκεύασε για να μπάσει την επικαιρότητα των 100 χρόνων του κινηματογράφου και τις σφαγές στο Σεράγεβο. Όλο το άλλο είναι το βιβλιαράκι μου παραποιημένο. Ο Παντελής Πουλιόπουλος ο ηρωικός προλετάριος επαναστάτης επιστρέφει. ¨όχι από την πίσω πόρτα. Μα από την ωραία πύλη της διαλεκτικής, τη σήμερον, τη δεκαετία της κρίσης, της δευτέρας παρουσίας ας πούμε.

Το ‘γραψα μονοκοπανιά χωρίς να σταματήσω, χωρίς να διορθώσω - στα χαρακώματα. Μόνο που θυμάμαι ότι πότε πότε βογκούσα από την ένταση, κι είχα πει στη μάνα μου να μη μου μιλά, γιατί και μόνο να μ’ άγγιζε θα πέθαινα.

Το ‘γραψα στο τρίτο πρόσωπο. Μυθιστορηματική μορφή και ακατάπαυτη πλοκή. Όλο το κινηματογραφικό μου ταμπεραμέντο και η σπουδή μου φάνηκε σ’ αυτό το βιβλίο. Παρ’ ότι ο Αγγελόπουλος πήρε το δεύτερο βραβείο στις Κάννες θεωρώ το βιβλίο μου καλλίτερο από την ταινία του. Όπως και του Καΐρη έτσι και τούτο το εξέδωσα εγώ. Όπως και το επόμενό μου το αγαπημένο μου: Κνωσσόντας την Αλήθεια –το κρητικό μανιφέστο.