Η Μπαλάντα του Ισαάκ

Βαθιά επηρεασμένος από τον αγώνα της νεολαίας του οποίου ήμουν κι εγώ κύτταρο (1 1 4-Μάης του ‘68  στο Παρίσι χιπποροκ κίνημα-χάσμα και σύγκρουση γενεών) έκανα μια παραλλαγή πάνω στο αριστούργημα της κρητικής λογοτεχνίας -αλλά και της ελληνικής. Η θυσία του Αβραάμ, ποιητική αδεία, ήταν μια έκρηξη συναισθημάτων και λέξεων. Ο Μανώλης Γλέζος που τότε δούλευε για διάφορους εκδοτικούς οίκους, διορθώνοντάς το, σχολίασε: «αυτός που το έγραψε θα γίνει καλός».

Το μόνο που μπορώ να πω μετά βεβαιότητος είναι ότι πέρασαν ακριβώς 30 χρόνια από τότε 72-2002. Και δεν νομίζω ότι ο Ισαάκ έγινε κι αυτός με τη σειρά του ένας Αβραάμ. Στη ζωή βέβαια όλα μπορεί να γίνουν. Ο αρχηγός των χίππυς έγινε βιομήχανος συντηρητικός. Όμως η νεολαία πάντα θα ‘ναι νεολαία που εκφράζοντας το ανανεούμενο, με υγιές αισθητήριο, μπαίνει στην αρένα και διεκδικεί. Και το έργο επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες.

Μόνο που έρχεται μια στιγμή, μια παράξενη στιγμή όπως η δεκαετία αυτή που διερχόμαστε που τα πράγματα δεν θα επαναληφθούν μηρυκαστικά. Κάπου καραδοκούν η τελική καταστροφή και κάπου η λύτρωση. Η επανάληψη δεν είναι πάντα μήτηρ μαθήσεως. Κι ούτε σώνει και καλά πρέπει να πάθουμε για να μάθουμε. Αλλιώς δεν θα υπήρχαν Δάσκαλοι.