Το παρόν site, για μένα, έστω και επίσημο, δεν είναι να παραθέσω τα πεπραγμένα μου, εν είδη πρόωρου μνημόσυνου, τα προικώα μου σε στιλ: θαυμάστε με και εσείς ,εκτός από μένα (που και αυτό μπορεί να περιλαμβάνεται στο σκεπτικό αλλά ως δευτερογενές)  αλλά να εκθέσω μεν τα πεπραγμένα μου, όσο μπορώ περισσότερα, για να δείξω ότι δούλεψα – και δουλεύω- και δεν υπήρξα χαραμοφάης, και αφού  υπερασπιστώ τον περιφρονημένο κατατρεγμένο και πρωτοπόρο χαρακτήρα των προϊόντων των κόπων μου, να καταγράψω τις προσπάθειες των όσων δεν ηθέλησαν να παραχθούν αυτά τα προϊόντα και το γιατί ο παραγωγός τους –εγώ δηλαδή- έγινα το σκοτεινό αντικείμενο του φθόνου τους. Όμως θέλω να καταγράψω όχι τις κινήσεις των εχθρών που έτσι και αλλιώς θα υπήρχαν, αλλά εκείνων των κρατικών φορέων και ιθυνόντων εν ονόματι τάχαμ του δημοσίου συμφέροντος, -ουσιαστικά εις βάρος του- χρησιμοποίησαν τους εθνικούς και κρατικούς οργανισμούς και μηχανισμούς εναντίον μου και εναντίον της δουλειάς μου, που επωμίστηκε σε τελευταία ανάλυση το δημόσιο συμφέρον και το ξεκαθάρισμα του τι είναι επιτέλους πολιτισμός, και πώς αυτός θωρακίζει  τη χώρα ή καταντά τροτέζα  στη Συγγρού του εκάστοτε και ενίοτε γραφειοκρατικού, μικροπολιτικού συμφέροντος.

Όποιος λοιπόν, έντιμος, ευαίσθητος, αντικειμενικός θα ήθελε να εντρυφήσει  στην πορεία της ιδεολογικής μου ηθικής και αισθητικής απόσταξης , θα λάβει υπόψη του πάραυτα με το μικρό έργο μου και το ιστορικό μου πώς η Λερναία Ύδρα (και η δίδυμη αδελφή της, δηλαδή οι ημέτεροι) προσπάθησε και προσπαθεί να το παροπλίσει , περιθωριοποιήσει, να του κάνει λοβοτομή εκεί που αυτό οραματίζεται τη Χρυσή τομή.

Δεν το κάνω από στιλ ούτε από γκρίνια που αναφέρομαι επίμονα σε περιστατικά που δείχνουν ανάγλυφα αλλά και σημειολογικά τις συσχετίσεις και της τριβής μεταξύ της δικής μου προσπάθειας αλλά και της Λερναίας Ύδρας. Όχι μόνο απλώς για την ιστορία όπως λένε.

Η καταγραφή του κοινωνικού πλαισίου –που διαμορφώνει και ελέγχει η πιο αδυσώπητη αποκρουστική και παρακμιακή κάστα των νεόπλουτων αρχοντοχωριατών μικροαστών- τους οποίους στο βάθος αγαπώ αλλά δεν εκτιμώ- έχει πρώτιστη σημασία για την εντόπιση των παραμέτρων, των αξόνων, και των αναδιπλώσεων της συνολικής δουλείας μου, που σαφώς προεκτείνεται στη στάση ζωής που κρατώ, ελπίζω με κάποια συνέπεια, και που απ’αυτή τροφοδοτείται και νοηματοδοτείται.

Επομένως, και να τα γκαγκαρώσω, κάποια στιγμή, (και δεν είμαι από πέτρα ούτε αθάνατος) να υπάρχει τουλάχιστον ένα site, όχι απολίθωμα, αλλά σαν ημερολόγιο ενός τύπου που προσπάθησε να βιώσει και να αντιληφθεί την αντίστιξη της ζωής, του έρωτα και του θανάτου. Μπας και κανένας άλληλος μάθει κάτι απ’ αυτό και κάνει μέσα του ένα βζνννγκ.

Απ’αυτήν την άποψη και υπ’ αυτή την έννοια ας είναι ευλογημένο το παρόν site. (πιστεύω και δεν ξέρω γιατί, αν ζούσε στις μέρες μας ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα’ χε και αυτός ένα site).

Υ.Γ.  Το σπουδαιότερο, ότι ο τύπος αυτός (εγώ δηλαδή) ενσαρκώθη  σ’ ένα οριακό timing όπου πλανήτης και ανθρώπινο είδος, αντικειμενικά βρίσκονται στον έσχατο κίνδυνο, και η ηθική του αγωνία επυρακτούτο όχι από το ερώτημα: να ζει κανείς ή να μην ζει, αλλά αν υπάρχει δικαιοδοσία, εκ της διαλεκτικής, περί σωτηρίας του πλανήτη ή του είδους παρέμβασης ναυαγοσωστικού περιεχομένου ή καρμικά θα έπρεπε να γίνει αποδεχτό το προαποφασισθέν και να γράφει η οθόνη το ίσως λυτρωτικό, τελειωτικό: The End.

Ο ευρώ αμοιφθείσεται ( σκεψοδιάροιες ).
Χαράς ευαγγέλια για το Ευρώ. Ευφορία- Εφπορία  - συμμαχία. Όλα γιορτινά, ευρωαγγελικά πλασμένα. Προπαγάνδα με τη σέσουλα. Ουδεμία αντίρησις. Μόνο η ζωή, έστω η πλάνα, δεν είναι ευρωζωή. Έχει το δικό της νομίζειν, το δικό της νόμισμα, το δικό της νομισματοκοπείο. Η ζωή δεν έχει πράγματι σύνορα. Η Ευρώπη όμως έχει. Ξαναέχει. Και έχει και αυστηρά μέτρα ελέγχου μετά τις 11 Σεπτέμβρη. Ως και τα παπούτσια σου βγάζουν για να δουν μην και έχεις καμιά πυρηνική βόμβα μέσα. Κι ας μην είσαι άραβας, κι ας είσαι ψηλός ξανθός και γαλανομάτης. Άρα; Άρα μάρα κουκουνάρα! Κερδίσαμε χάνοντας. Είμαστε βαθιά στην Ευρώπη αλλά εκτός. Εντός εκτός Ντο! Ντο ρε μι φα σολ λα σι ντο. Αυτά όμως έχει η ζωή η οποία δεν λαμβάνει και τόσο υπόψη της, την προπαγάνδα κανενός λόμπυ. Ως προς αυτό, προειδοποίησε τον πολίτη η κυβέρνησις ή η αντιπολίτευσις; Όχι βέβαια. Ούτε τον προετοίμασε για τα μπούμερανγκ. Δεν διαφωνώ με το ευρώ. Μακάρι να μην είχαμε και κανένα νόμισμα. Όμως η ανεπάρκεια και η γραφικότης των εν γένει πολιτικών μας  μ’ ενοχλεί. Μ’ ενοχλεί όπως όταν μου βγάζουν τα παπούτσια στα αεροδρόμια και δεν είμαι πια ο ισότιμος ευρωπαίος αλλά ο συνήθης ύποπτος. Και δεν εκφράζω εδώ το απωθημένο του Έλληνα. Βλέπει κανείς την υπερβολή να βγάζει τα παπούτσια και σε καθώς πρέπει ντυμένους γερμανούς γιάπηδες, τα σκουλαρίκια σε αξιοσέβαστες κυρίες- που δεν λέω, μπορεί να είναι μεταμφιεσμένοι τρομοκράτες –αλλά ως που θα φτάσει αυτή η μπούρδα; Το αντιστρέψιμο πρέπει να αρχίσει να φαίνεται και να παρεμβαίνει. Δεν λέω να ξουρίσουμε το περιβόητο μούσι του Τσάκα, ούτε να κάνουμε επιτόπου “κιχ” καθώς οι γκάρντς μας βγάζουν τις τσέπες όξω και πέφτουν κλειδιά ασπιρίνες και μυξωμένα χαρτομάντιλα κάτου. Εννοώ ν’αστράψει και μια σκέψη του τύπου: ωρέ τι χαλεύετε ωρέ; Τι φθιάντε; Κβό βάντις ντόμινε;

Δεν γκρινιάζω στ’ αεροδρόμια. Όμως η καρδούλα μου το ξέρει. Και η παλάμη μου, που σηκώνεται μόνη της για να αστράψει ένα χαστούκι στην υπερβολή και μάλιστα στην εκ του πονηρού.

Ηθικό δίδαγμα: Μπορεί, ας πούμε, ν’ανεβαίνει το οικονομικό στάνταρ ενός πληθυσμού όμως μπορεί την ίδια ώρα να κατεβαίνει το πολιτιστικό στάνταρ, το ιδεολογικό και ηθικό του κριτήριο και αισθητήριο. Αυτά τα είδαμε και στην ΕΣΣΔ. Μήπως ο χρηματιστηριακός καπιταλισμός μετατρέπεται σε ΕΣΣΔ; Τίποτα δεν αποκλείεται.

Τίποτα δεν μου τη βιδώνει περισσότερο, όσο το απόλυτο αληθοφανές εκείνων που εν ονόματι π.χ. της Ελλάδας, καταστρατηγούν την Ελλάδα, εν ονόματι της λογικής επιβάλουν την λογικοφάνεια, εν ονόματι της σοβαρότητας  σοδομούν τη σοβαρότητα και εγκαθιδρύουν τη σοβαροφάνεια.

Υποκλέπτουν τα συστατικά της θετικότητας, οχυρώνουν παντίοις τρόποις τη νοσηρότητα, δημιουργούν ένα μείγμα αλαζονείας και απελπισίας και είτε επελάυνουν , είτε πόντο πόντο δηλητηριάζουν το κοινωνικό προσκήνιο. Αυτοί μπορεί να είναι ο καθένας μας. Και ελόγου μου συμπεριλαμβανομένου, όταν αφήνομαι, τελματώνο, διαθλώ την ετοιμότητα και την ερευνά μου, μαραζώνω το όνειρο και επαναπαύω το όραμα. Το όραμα που είναι το πρόπλασμα της συνείδησης. Της συνείδησης που είναι το μόνο θαύμα. (μας λένε ότι το θαύμα απλώς είναι έλλειψη γνώσης).

Εμπρός λοιπόν στον καθημερινό αγώνα εξιχνίασης της σχέσης των πραγμάτων τε και θαυμάτων.

Αν καμιά φορά, λόγω επιβεβλημένης εν των άνω πενίας , αγαναχτώ, φέρνω στο νου μου το Σωτήρα της που είχε μόνο μια μνα, και το Χριστό που δεν είχε ούτε μια μνα (αν και μπορούσε να πολλαπλασιάσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) καθώς και του Μαρξ που τα παιδιά του κλέβανε κουλούρια για να φάνε κι όχι ότι παρηγορούμαι, αλλά συνέρχομαι, ανασκουμπώνομαι, και πάλι ερευνώ παντίοις τρόποις  το ασυγκράτητο και ατέρμονο γίγνεσθαι.

Γίγνεσθαι, μια λέξη καθόλου συμπαθείς στους προσωκρατικούς. Εύχομαι κι εγώ κάποτε να τη χρησιμοποιώ μόνο ποιητική άδεια ή σαν αλληγορία.

Ο Αντρέας Παπανδρέου ήταν ένας απταίστως Χολιγουντιανός τύπος. Ο μόνος που κατόρθωσε να τη βγαίνει στους δεξιούς απ τα δεξιά και στους αριστερούς από τα αριστερά. Μελέτησα τόσο την χρυσή του φόρμουλα, ώστε σήμερα να  βαυκαλίζομαι ότι και εγώ μπορώ να τη βγαίνω στους δεξιούς από δεξιά και στους αριστερούς απ’ τα αριστερά και στους πασόκους μετα πασοκικά via ΠΑΣΟΚ. Σωστός;

Έχω βάσιμες και ισχυρές ενδείξεις ότι ο Τέο Αγγελόπουλος, βάσισε την ταινία  του «Το βλέμμα του Οδυσσέα» στο βιβλίο μου «Η τελευταία ζωή του συντρόφου Παντελή Πουλιόπουλο>>. Το βιβλίο μου παραμένει πιο ενδιαφέρον δραματουργικά από την ταινία. Αν και πήρε το δεύτερο βραβείο στις Κάνες.

Έχω βάσιμες και ισχυρές ενδείξεις ότι ο συμπαθής κούτβης Μίμης Ανδρουλάκης πήρε από το βιβλίο μου «Κνωσόντας την αλήθεια – Το Κρητικό Μανιφέστο» το θεώρημα μου για το αρχαίο Ιερό επιφώνημα ΜΝ από το οποίο βγαίνει ο Μίνως, ο Μίνας, ο Μανού, η Μάνα, ο μήνας, η μνήμη, η Μίνα,  το μουνί, το αμήν, το αμάν, κλπ. κλπ., και  έφτιαξε το βιβλίο του «Μι στήν νι» όπου δημιούργησε σάλο σοδομώντας  την έρευνα χωρίς σάλιο. Πάντα του Μίμη το μυαλό  (το Μι στη Μη) είναι μια χειροβομβίδα εν έκρηξει. Και η έκρηξη  διαρκείας είναι κάτι το αφύσικο, το άλογο, το πυροδοτούν άνευ αποτελέσματος. Επομένως το εύρημα μπορεί και πρέπει να ιδωθεί: Μη στη Μη! Ε, άμα πια.

Όταν, φεύγοντας για την Ισπανία, δήλωσα δημόσια ότι η καταδίωξη μου είναι πολιτική, με κατηγόρησαν και με απομόνωσαν ακόμη και φίλοι, ότι ανάβω μια φωτιά και καίγομαι. Όμως όταν, αντιστρόφως ανάλογα ο Διονύσης Σαββόπουλος προσχωρεί στο ΠΑΣΟΚ το κράτος και παρακράτος ( βλέπε διαπλεκόμενο κράτους - ιδιωτίας ) του παρέχουν τον προστατεύουν, τον κολακεύουν, άλλο που δεν θέλει κι αυτός έχοντας χάσει τον ομφάλιο λωρό. Γιατί όμως οι φίλοι – μήπως και αυτή κουρνιάσανε στην κρατική φάτνη; -  στην περίπτωση του Νιόνιου δεν διαπιστώνουν πολιτική σκοπιμότητα και σε μένα διακρίνουν μόνο δικαστική; (νομιμοποιώντας έτσι τον τυχόντα δόλο των μηνυτών μου και τον μην έχοντα δικαιοδοσία δικανικό λόγο να κρίνει και να καταδικάζει ιδεολογικούς όρους). Γιατί; Why Delila?

Στο νέο τάχαμ Δίφωνο υπήρξε ένα αινιγματικό μου κείμενο και μάλιστα στις σελίδες των E-mail. Το αινιγματικό αφορά σε κοψίματα διάφορα εκ μέρους της νέας διεύθυνσης, με το στιλ που έκοβε κι έραβε και προηγουμένης. Χωρίς να υπάρχει λίβελος η αιτία μηνύσεως. Άρα η νέα διεύθυνση, που επίμονα μου ζήτησε να γράψω και να γράφω και τελικά έγραψα με το δικό μου γλαφυρό κι όχι ανιαρό ύφος, θα θελε προφανώς να γράψω όπως αυτή θα θελε, εμπλουτίζοντας το ήδη υπάρχον δόγμα: είσαι ελεύθερος να γράφεις αυτά που θέμε. Και καθώς δεν εξυπηρέτησα αυτό το δόγμα έκοψε επίμαχα σημεία, και τοποθέτησε μετά από πολλά που έλαβαν χώρα ( ειπόθη ότι το κείμενο μου δεν θα έμπαινε διότι ήταν σε επίπεδο Κατίνας ) το κείμενο στη στήλη αλληλογραφίας σαν να ψοφούσα να στείλω γράμμα στο Δίφωνο ή Δίφονο. ΑΙΣΧΟΣ !!!!

Είδα την ταινία «Πέρλ Χαρμπορ» στο τέλος Αυγούστου. Στις 11 Σεπτέμβρη είδα το Μανχάταν in real. Στο μυαλό μου έπαιξε κάτι παρόμοιο, σαν να ήταν συνδεμένα τα γεγονότα και τα συμβάντα. Ήταν τυχαία; Δεν μπορεί μια ταινία σαν το Πέρλ Χαρμπορ, σκεφτόμουν - και τώρα κάπως περίεργα επιβεβαιώνονται οι σκέψεις μου - να μην βγαίνει υπό την αιγίδα του ΕΦ ΜΠΙ ΑΙ. Δεν υπαινίσσομαι  βέβαια ότι το ΕΦ ΜΠΙ ΑΙ προλείανε το έδαφος για το Ground Zero, ρίχνοντας την ταινία στην παγκόσμια πιάτσα. Όμως εγώ πήγα γι’ αυτό το λόγο και το είδα. Για να διακρίνω το σκεπτικό του ΕΦ ΜΠΙ ΑΙ πίσω από τον σκηνοθέτη. Οι ΗΠΑ μπορεί να είναι φουλ υπέρ της ιδιωτικοποίησης αλλά παραμένουν ένα συμπαγές κράτος με αμέτρητους μηχανισμούς προπαγάνδας και αμέσων κι εμέσων παρεμβάσεων. Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε. Το ιδεολογικό θέμα μπαίνει ίσως απ την πίσω πόρτα: Μετά της 11 Σεπτέμβρη μπήκαμε στην μετά Pax American περίοδο και τι είναι αυτή ακριβώς; Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα. Ώρες ώρες το μυαλό μου μοιάζει με το Περλ Χάρμπορ κι ώρες ώρες με μπαγιάτικο σούσι.

Παραδέχομαι ότι στα τραγούδια μου βάζω ζωντανές λέξεις που παραξενεύουν από την κοινοτυπία τους όπως π.χ. όχημα. Σ’ ένα τραγούδι που λέγεται «Το τροχαίο» ο στίχος λέει: τι να το κάνω το όχημα μετά από τέτοιο τράκο . Μια φίλη μου για χρόνια το τραγουδούσε, νομίζοντας ότι είναι έτσι όπως το νόμιζε, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε: «τι να τον κάνω τον κιμά  μετά από τέτοιο τράκο». Όταν την άκουσα να το τραγουδά έτσι γούρλωσα. Κάπως παρεμφερές είναι το γεγονός όπου κάποιοι τραγουδιστές όπως ο Μητροπάνος έχοντας δισκογραφήσει το «Τρελή κι αδέσποτη» κι εκεί που λέει ο στίχος «που φωτισμένο βάζει μπρός και ξεκινάει» ο Μητροπάνος λέει «που φορτισμένο», που είναι λάθος αλλά δεν είναι και άσκημο κι ίσως να είναι και πιο σωστό, πιο κοντά στη λαϊκότητα. Επίσης η τραγουδίστρια Νοητή έχει δισκογραφήσει το «Μη φοβάσαι που φοβάσαι» διασκευασμένο συμπαθητικά σε τζαζέ  ύφος, μόνο που η Νοητή κάνει ένα σοβαρό λάθος στο στίχο και λέει: μη φοβάσαι μη φοβάσαι, καταστρέφοντας έτσι το ουσιαστικό εύρημα του τραγουδιού που είναι και μια ψυχοηθική πρόταση αυτοπαρατήρησης. Να πω ότι υπάρχουν και χειρότερα θα ήταν μια δικαιολογία και κάλυψη για τους λαθοποιούς. Σάμπως όμως κι εγώ δεν έχω κάνει λάθει; Π.χ. σ’ ένα τραγούδι απ τα <<Δήθεν>> λέει ο στίχος κι έτσι είναι δισκογραφημένος: «μια ζωή φραπέ ζητάς όλο σουαρέ και υπεροψία» που βγαίνει άλλο νόημα απ’ αυτό που ήθελα να δώσω. Θα το προτιμούσα: «Μια φραπέ ζωή ζητάς κλπ.» κι όμως είναι ουσιώδες. Αν μείνουμε στο «δεν χάθηκε κι ο κόσμος» θα καταλήξουμε σε τραγικότητες. Υπάρχει ένα τραγούδι στα «Σκόρπια» πού ερμηνεύει η Γλυκερία κι ο στίχος στο ρεφρέν δισκογραφήθηκε λάθος εσκεμμένα όμως «Έλα πια στην αγκαλιά μου» ενώ εγώ το είχα « Έλα πιο στην αγκαλιά μου», είναι άλλο. Το άλλαξαν ερήμην μου. Για να το κάνουν πιο λαϊκ. Ας πρόσεχα.

Ο Χριστός μ’ έχει απασχολήσει πάρα πολύ. Μπορώ να γράψω διατριβές περί τούτου. Εδώ θέλω να εκφράσω τις σκέψεις μου ως προς την απορία μου και ως προς το γεγραμένο κατά το οποίο ο Χριστός ενώ είχε 9 νταν στο μαστεριλίκι (Master  = Δάσκαλος) πήρε 3 μαθητές ζωντόβολα σαν παρέα για να πάει στον κήπο να προσευχηθεί και να αποφασίσει αν θα ακολουθήσει τον Γολγοθά  ή όχι, εκεί που με το περιβόητο απελθέτω το ποτήριον  τούτο  κλπ, και ενώ το είπε και πως το είπε, και των «μαθητών, κοιμωμένων του Χαλεπά  (του κερατά) δεν τον άκουσε κανείς. Παρ’ όλα αυτά ο Χριστός κείνο το βράδυ που η ψυχή του ήταν βαριά έως θανάτου, αφού θ’ αποφάσιζε την πορεία προς τον θάνατο – κι ενώ είχε παρακαλέσει τους «μαθητάς - ζωντόβολα» να αγρυπνούν, η απορία μένει: ενώ ήταν διορατικός γιατί τους πήρε; Δεν ήξερε ότι θα κοιμόντουσταν; Τι ήθελε να διδάξει εκείνη τη στιγμή που παλινδρομούσε, και συγκρούονταν τελειωτικά κι αμετάκλητα το ανθρώπινο στοιχείο του – πεπερασμένο – με το θεϊκό- απόλυτο - , γιατί πήρε τους συγκεκριμένους ανεύθυνους μπούφους; Απορίας άξιον και άξιον εστί το τίμημα.

Και ενώ έχομε συμφωνήσει ότι ΟΛΑ ΕΝ ΣΟΦΙΑ ΕΠΟΙΗΣΕ οι θεολόγοι και οι νεωκόροι των δογμάτων εξακολουθούν να μπαίνουν στα ρουθούνια του Θεού και να κηρύττουν ότι ο αληθινός Θεός κάνει τα καλά και ο Εωσφόρος τα άσχημα – κατανομή εργασίας. Εκλογίκευση ; Κακοποίηση των νόμων του Γίγνεσθαι; Χαζοανθρωποκεντρισμός;  Εγώ δεν θα λέγα καν ότι : όλα εν Θεού. Η ότι όλα τα κάνει ο Θεός. ΌΛΑ είναι θεός, όλα είναι ο θεός κι ο θεός είναι ΟΛΑ. Αυτός έφτιαξε και την ευθύνη ας την αναλάβει κιόλας και πιστεύω ότι το κάνει. Οι κακομεσάζοντες όπως περιττεύουν. Αφήστε το Θεό ήσυχο να κάνει τη δουλειά του κύριοι.

Η Μπαίνετον και η Βγαίνετον
Τα κάνανε πλακάκια
Και ενωμένος ο λαός
Βαράει παλαμάκια.

Οι βόθριοι κι οι τσόφλιοι
Τα κάνανε πλακάκια
Και ενωμένος ο λαός
Βαράει παλαμάκια.

Ο μπαμπάς μας ο ΟΤΕ
κι η μαμά μας η ΔΕΗ
πολύ με αγαπάνε
και όταν ΌΛΟΙ με ξεχνούν
αυτοί δεν με ξεχνάνε.

Κοσκωτά Κοσκωτά
ήσουνα το κερασάκι
σε μια τούρτα από σκατά.

(Στιχάκι που απήγγειλα σε εκπομπή της ΕΤ και εξεδιώχθην κι έμεινα άνεργος ως συνήθως).

  Καλλίτερα Αλλαντίν παρά Μουτζαχεντίν.

Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει κι όταν φάει ροχαλίζει.

Αριστερά η πελατεία τα λεφτά στην Ελβετία.

Άλλο να βγάζεις Βόλβο κι άλλο βολβούς.

Υπάρχουν πια αρκετοί νεοέλληνες που το πρωί διαβάζουν Πλούταρχο και το βράδυ παν να διασκεδάσουν στον άλλο Πλούταρχο. Ας μην το αναλύσω. Θυμάμαι αυτό που έλεγε ο Χατζηδάκης: αυτοί που πάνε στον Παβαρότι θα πάνε και στον Πανταζή. Σημειώνω ότι ο Χατζηδάκης στα τελευταία δεν είχε χρηματοδότηση για να ηχογραφήσει. Πολύ με στεναχωρούσε. Όταν πρωτοδιάβασα ότι ο Φελίνι δεν μπορούσε να βρει χρήματα για να γυρίσει μια ταίνια, ούρλιαζα μέσα μου: ο κόσμος δεν πάει καθόλου καλά. Και πράγματι, έτσι είναι.

Στην Κέρκυρα στο φεστιβάλ του Χατζηδάκη, έστειλα κι εγώ το «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ», που έφτιαξα με τη Βάσω. Πέρασε και πήγαμε να το παίξουμε. Όμως για χι λόγους είπα στον Χατζηδάκη ότι δεν θέλω να διαγωνιστώ και να διεκδικήσω βραβείο, αλλά τον στεναχώρησα. Θα μου δημιουργήσεις πρόβλημα μου είπε αν βγεις εκτός γιατί το επιλαχόν  είναι ένα λαϊκιστικό «Ο καμικάζι» και δεν θέλω. Ίσως έκανα βλακεία που αποσύρθηκα γιατί πράγματι αναγκάστηκε να περάσει το επιλαχόν κι ο κόσμος βρήκε ευκαιρία να λαϊκιστεί ως τα μπούνια  αναγκάζοντας τον να σταματήσει την ορχήστρα και να επιπλήξει το πόπολο. Αν μετάνιωσα; Δεν ξέρω. Εκ των υστέρων ναι. Ως αντίτιμο δεν με συμπεριέλαβε στο εξώφυλλο, παρότι εκτελέσαμε το τραγούδι στο βασικό φινάλε του φεστιβάλ. Πουθενά δεν φαίνεται ότι πήρα μέρος στο φεστιβάλ Κέρκυρας. Τι πω; Σε σουρεαλιστική χώρα ζούμε.

Ευτυχώς αργότερα αποκαταστάθηκε η σχέση, η οποία κατά καιρούς είχε αναταράξεις, και σε δημόσιο επίπεδο, και στον Σείριο μας δισκογράφησε το «Διπλά σακατεμένος πειρατής». Ποτέ δεν ρώτησα τι πούλησε, ΠΟΤΕ. Ήταν τιμή μας και απόλυτη διευκόλυνση μας η δισκογράφηση. Απλώς θυμάμαι ότι τον είχα ζητήσει 1.000.000 Δρχ. για να πάρουμε με τον Γαβαλά από 500.000 Δρχ. Καθυστέρησαν και κάποια στιγμή τον πήρα τηλέφωνο κι ο Μάνος στεναχωρημένος μου απολογήθηκε ότι περίμενε από κάπου κάποια λεφτά και καθυστέρησαν. Με διαβεβαίωσε ότι σύντομα θα μας τα έδινε και μας τα έδωσε. Ήταν η μεγαλύτερη προκαταβολή που είχα πάρει και μάλιστα από τον πιο αντιεμπορικό  δίσκο που έχω κάνει.

Στην Κέρκυρα, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, υπήρξε ένα κλίμα φιλικότητας με τον Μάνο αλλά και αλληλοεκτίμησης και χιούμορ. Κάποια στιγμή σε μια ομίγυρη , προφανώς γιατί εγώ φορούσα τότε τα μπορντό και τη μάλα του OSHO, και είχα δηλώσει ότι θα κατέβαινα ανεξάρτητος στις εκλογές, ο Χατζηδάκης γελώντας, με φιλικό τρόπο μου είπε: θα ήθελα κάποτε να δω το Ρασούλη (τον Γασούλη) με φράκο (φγάκο). (γέλια). Σκέφτηκα αφ ότου πέθανε να βάλω φράκο και να πάω να αποθέσω λίγα λουλούδια στον τάφο του. Ακόμη γελώ με την ιδέα του. Και με το γέλιο του που ήταν πράγματι μεταδοτικό. 

Ουσιαστικά το τραγούδι «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» το έστειλα για να προβοκάρω το Σαββόπουλο που ήταν στην επιτροπή με διάφορους εφοπλιστές, και είχε αρχίσει να πασάρει την εικόνα του συντηρητικού. Νομίζω ότι το πέτυχα. Γιατί όταν τελείωσε η παράσταση και βρισκόμασταν σε κήπο ξενοδοχείου σε δεξίωση, με έβλεπε, μ’ έβλεπε από μακριά, στριφογύρναγε, με πλησίαζε με σπειροειδής κινήσεις, και πλησιάζοντας με επί τέλους μου είπε: το ξέρεις ότι το ύφος σου είναι αντιπαθητικό; Λέω να μην ξαναμιλήσουμε για τρία χρόνια. Όπως θες του απάντησα.(ήταν πολύ καλός μου φίλος αν και η φιλία δεν είχε να κάνει με την λογική και τη σύνεση). Πραγματικά αρκετό καιρό δεν βρεθήκαμε. Όμως όταν πήγα στην ΛΥΡΑ με το ντέμο των Κατσιμίχα ήταν διευθυντής παραγωγής. Χτύπησα την πόρτα του. Στήθηκα στην μπασιά. Με κοίταξε για κάνα λεπτό, μετά πετάχτηκε απάνω και φώναξε: Τι περιμένουμε, ας φιληθούμε. Φιληθήκαμε, Όμως τότε δεν του άρεσαν οι Κατσιμίχα – μπορεί για άλλους λόγους από την αισθητικήν τους – και αρνήθηκε να βγάλει το δίσκο τους. Ίσως επειδή ο Πάνος που συμμετείχε στους Αχαρνίς στο  Live δεν θέλησε να έρθει στη δισκογράφηση κι έφυγε τότε στη Γερμανία. Πάντως ήμασταν κολλητοί με τον Νιόνιο, δεν με αναφέρει ποτέ στις συνεντεύξεις του, σαν να μην έπαιξα ένα ρόλο στη ελληνικό τραγούδι τα τελευταία 25 χρόνια, κι όχι για μένα, αλλά γι αυτόν που παίζει με τις αξίες όπως και όποτε του καπνίσει και συμφέρει τον ίδιο. Εντύπωση μου δημιούργησε το γεγονός ότι στο δικαστήριο όταν είχα, τον κάλεσα – ενώ στην πρώτη δίκη δεν τον κάλεσα αυτόν και την Άσπα από τακτ και δημιούργησα μια καταστροφή εις βάρος μου – βρήκε να πει ότι: ο Ρασούλης έχει τη μανία να κάνει κριτική κι ο Νταλάρας έχει τη μανία να μη δέχεται κριτική. Εγώ,  γι αυτόν με χτύπησαν ύπουλα, αυτόν υπερασπίστηκα, στη συναυλία του, δηλαδή στο σπίτι του με χτύπησαν, αντί σαν οικοδεσπότης και φίλος και δημογέροντας να βγει να απαιτήσει τάξη, μ’ ένα σοβαρό τρόπο δημιούργησε χάος γιατί αυτό τον συνέφερε για να με παροπλίσει αφού ιδεολογικά είχα – και έχω – πολύ ανθρακικό κι έφερνα και την περίπτωση OSHO στην Ελλάδα κάτι που του απείλησε την εικόνα και το ρόλο απόλυτα, γι αυτό επεδόθη επιδεικτικά σ’ ένα ζουρλοπατριωτισμό (την εικόνα του προστάτευε καταστρέφοντας ουσιαστικά την προσφορά του σαν ιδεολογική περίπτωση).
Προτιμά τον Νταλάρα και αναφέρεται σ’ αυτόν και κάνει εκπομπές μαζί του, γιατί δεν τον απειλεί  σαν περίπτωση. Εμένα – όπως όλοι κάνουν – με απομονώνει κι έτσι βαυκαλίζεται ότι γλίτωσε από μένα ή τη διαλεκτική των πραγμάτων. Την ίδια συμπεριφορά έχουν όλοι οι μηχανισμοί στην ενθάδε κοινωνία ακόμη κι ο Ριζοσπάστης που μου δήλωσε ότι δεν θα μου βάλει ούτε διαφήμιση και προτιμά να πάρει συνέντευξη από τον Μητσοτάκη π.χ. παρά από μένα που τον απομυθοποιώ.

Η σχέση μου με τον Μίκη Θεοδωράκη  χρειάζεται πολλές πολλές σελίδες. Από το ‘59  μέχρι και σήμερα. Θαυμασμός, δέος, λατρεία, αγώνας, αισθητική, όραμα, αντιπαράθεση, σύγκρουση, συνεργασία, είναι λίγες από τις λέξεις που μπορούν να εκφράσουν το δούναι και λαβείν μεταξύ του Δασκάλου και του Μαθητή, του «αχάριστου» μαθητή που μετά το ’74 καθώς το στάτους, περιθοριποιούσε το Δάσκαλο ο μαθητής, νοιώθοντας σέβας αλλά και καθήκον να πάει πιο πέρα πιο βαθιά αντιπαρατιθέμενος στα ολισθήματα του πολιτικού Θεοδωράκη, τις ιδεολογικές του μανούβρες και τις υπερβολές της προσωπικότητάς του. Απλώς σημειώνω, ότι ενώ το 1999 ήρθαμε πολύ κοντά, έτοιμοι για μια ιστορική συνεργασία, σε μια ταβέρνα στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης ή στιχομυθία υπήρξε μοιραία. Παρόντος και του Μίμη Ανδρουλάκη, η συζήτηση ήρθε γύρω από το βιβλίο του Ροζέ Γκαρωντί: «Μύθοι της Ισραηλινής πολιτικής» ένα αποκαλυπτικό βιβλίο σχεδόν απαγορευμένο στη Γαλλία το οποίο υποστήριξα κι ο Μίκης αντέδρασε. Δεν είναι έτσι  Μανώλη μου είπε. Το διάβασες; τον ρώτησα. Η συνεργασία μας έκτοτε αναβλήθηκε επ ‘ άπειρον. ‘Όμως δεν αποκλείστηκε. Τώρα ο Μίκης αναπαλαιώνει  το έργο του με δευτεροκλασάτους τραγουδιστές προσαρμόζοντας το σε ρηχούς κανόνες της αγοράς. Γίνεται πάλι in αλλά εξακολουθεί να είναι out. Σαν τον Ελ Σίντ. Τον έβγάλε το κατεστημένο από την κατάψυξη λόγω ΟΝΕ – Ολυμπιακοί – Οτσαλάν, ως μπεσαμέλ σ’ ένα κενόδοξο επιχείρημα – πολιτιστικό φιάσκο και από ότι βλέπω απολαμβάνει αυτή την ξαναζεσταμένη σούπα, μια μπαγιάτικα υστεροφημία και ποτέ δεν είπε μια κουβέντα δημόσια για μας τους καινούργιους κάτι, για να πει που φύτρωσε ο σπόρος του. Πάντα εξ εαυτού προς εαυτώ ω Αυτός! Αμ, έτσι δεν προχωράει η διαλεκτική, δεν δικαιώνεται ο Πολιτισμός, δεν γεννάται η συνθήκη διαιώνισης του ανθρώπινου είδους. Κρίμα! Πραγματικά κρίμα!

Δύο πράγματα σιχαίνομαι, τις πυρηνικές βόμβες κι αυτούς που εν ονόματι μιας αξίας την καταστρατηγούν τη βεβηλώνουν τη σοδομούν. Μιλούν εδώ ασύστολα περί πολιτισμού και αναβαθμίσεως του Ολυμπιακού ιδεώδους, φθονώντας και καταδιώκοντας κατά το σύνδρομο Ηρώδη την αυθεντικότητα που φυσικό είναι να τους απειλεί τη ρηχότητα  και την υποκρισία. Μα το πρασινερό μουσάκι του Τσάκα, η Ελλάς βρίθει κατσαπλιάδων  που εν ονόματι της Ελλάς την λικβιντάρουν, ενονόματι του τραγουδιού το διακορεύουν, εν ονόματι της  αλήθειας την φυλακίζουν (έτσι φρονούν και γι’ αυτό παραφρονούν). Όμως δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου. Αν ήμασταν πριν 2000 χρόνια ή πριν 300 να τους κατανοήσω. Τώρα ο πλανήτης κινδυνεύει κι είναι ντεφάκτο εχθροί της ζωής. Και είναι εδώ και τώρα τιμωριτέοι.

Μου έστειλε η Μελίνα τότε ένα γράμμα καλώντας κι εμένα να πάρω μέρος στη φιέστα – φιάσκο «Αθήνα πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης» και μου ζητούσε να της δώσω ιδέες. Της απάντησα ότι α) δεν θεωρούσα την Αθήνα πόλη κατάλληλη για πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης διότι είχε καταντήσει μητρόπολη τις αμετροέπειας και β) δεν μπορούσα να της στείλω ιδέες, παρ’ ότι γεννώ σαν τον Γάλλο πρώην υπουργό πολιτισμού Μεσιέ Λάνγκ μια ιδέα  το λεπτό. Διότι α) δεν θα έπαιρνα μέρος β) δεν θα ήξερε ο κόσμος ότι ήταν δικές μου και μάλλον θα της έδιναν στον Προκρούστη για να τις προσαρμόσουν στο δικό τους ακατάλληλο σκεπτικό. Έκτοτε η Μελίνα μ’ έβαλε στη μαύρη λίστα. Από τότε είχα τη φήμη του μαύρου λιστή (το λι με γιώτα). Κι όμως  η Μελίνα που είχε διάθεση και αύρα για να κάνει κάποια πράγματα – παραδέχτηκε πριν πεθάνει και το δήλωσε σ’ ένα ντοκιμαντέρ ότι η Αθήνα ήταν μια πόλη καταντημένη. Την είχαν κάνει σαν τα μούτρα τους. Ποίοι; Εμ, εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα και στου Βάβουλα τη γούβα.

Και δεν είναι βέβαια ο Μάκης Τριανταφυλόπουλος που θα βγάλει τα’ άπλυτα στη φόρα. Ας πλύνει πρώτα τα’ άπαντα της ασύδοτης τηλεθέασης αφού αυτή και μόνο ποθεί και αγκαλιάζει.

Οπότε αποφασίζω να πάω μια μέρα στο γραφείο του υπουργού πολιτισμού Ευάγγελου Βενιζέλου κι έκλεισα σαν πολιτισμένος άνθρωπος ραντεβού. Με εδέχθη. Όμως προς τι; Εγώ ευθύς αμέσως του εξέθεσα το αίτημα μου: Κύριε υπουργέ του είπα, πριν 17 χρόνια η αείμνηστη Μελίνα μου έδωσε 10 συναυλίες χωρίς να της ζητήσω. Μπορείτε εσείς σήμερα μετά 17 χρόνια που το έργο μου μέστωσε και δεν θα αρνιόμουν 10 συναυλίες και στα χωριά του Εύρου; Ο Ευάγγελος Βενιζέλος μου απήντησε ερωτών σαν φιλόσοφος: Δηλαδή ποιος είστε; Τι ακριβώς κάνετε; Υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες μπροστά. Θα πει κάποιος, ένας  υπουργός δεν μπορεί να ξέρει τους πάντες. Φυσικά αφού ο Βενιζέλος τυγχάνει φίλος και θαυμαστής του Νταλάρα γιατί να ξέρει εμένα;  Άλλωστε εγώ δεν διαθέτω τόση τηλεοπτική επιφάνεια όση ο επιστήθιος του. Δεν πιστεύω ότι δεν με ήξερε. Όλη η  Θεσσαλονίκη με φωνάζει  Μανώλη. Κατά κάποιο τρόπο είναι κι αυτός στο κλάμπ των διωκτών μου. Ίσως γιατί πιστεύει ότι δεν θα του επιτρέψω να γίνει μια μέρα πρωθυπουργός και να παίξει με τις κούκλες του. Μ’ αυτά όμως και μ’ αυτά γιατί να του επιτρέψω; Θα επιτρέψω ας πούμε στο Γιωργάκη που χορεύει και πιο καλό ζεϊμπέκικο. Αλαααα Γιώργοοοο!!

Δύο είναι τα αγαπημένα δόγματα του νεοέλληνα :
α) ό, τι φάμε και πιούμε κι ό, τι αρπάξει ο κώλος μας
β) μακριά από τον κώλο μας και όπου θέλει ας είναι.

Αν καταλάβω πως υπάρχει κανένα τρίτο αμέσως θα σας το γράψω. Για να μην νομίζετε ότι σας γράφω. Νάουμ.

Σίγουρα έχει διαμορφωθεί μία κατάσταση. Σκατάσταση που δεν δημιουργήθηκε από μόνη της, σαν ξαφνικό δωμάτιο. Έχει τις αιτίες της. Της  τις ερευνούμε και απορούμε και εξιστάμεθα δια το πως και το διότι η συγκυρία συνεχώς μας δείχνει τον πρωκτό της  Επίμονα σαν να θέλει ν’ ακούσει από μάς το επικροτητέο: εντάξει το πιάσαμε το υπονοούμενο.

Καλός ο πρωκτός τής κυρίας Συγκυρίας δεν λέω αλλά τό πολύ κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς. Ε , τον είδαμε , τον ξαναείδαμε τον ξαναμαναείδαμε.

Βάλτο βρακί σου κυρά μου ή δείξε μας τίποτες άλλο. Και πρωινούς καφέδες είδαμε και γιγαντοαφίσες είδαμε, και σουτιέν στα προσωπάκια υπουργών είδαμε καί τα ευρά είδαμε και της παναγίας τα μάτια είδαμε. Και 1200000 άντριδοι εξ ελλάδος μεριά κάνουν paid sex. Φούλ υλικό για να κάνεις 69 διατριβές αλλά όμως όπως λέν και οί Ισπανοί: bastaya.

Φτάνει φτάνει φτάνει η ζωή μας κύκλους κάνει.

Μη μου τούς κύκνους τάρανδε. Μάς έδειξες το πράμα σου. Δείξε μας λιγουλακι καί το θαύμα σου.

Κι εγώ ελληνόπουλο είμαι. Κι αν δεν έχω το ένα χούϊ έχω το άλλο. Π.χ ο νεοέλλην οδηγός δεν τρέφει κανένα σέβας για τον πεζό. Τουναντίον δεν σταματά στις διαβάσεις, καταστρατηγεί τίς κατακτήσεις του πεζού. Εγώ πολλάκις στις λεγόμενες  ζέμπρες - το ιερό και όσιο τής κυκλοφοριακής κουλτούρας στην Ευρώπη- την τελευταία στιγμή πηδώ παριστάνοντας τον Κουκοδήμο γία να γλυτώσω από τόν Είμογαμάωντα οδηγό.

Κι όμως δεν τού παίρνω τον αριθμό δεν τηλεφωνώ στην αστυνομία σωστά να ρουφιανέψω προστατεύοντας έτσι και τη δική μου ζωή αλλά και των άλληλων.

Κακώς. Διότι δεν έχουμε δύο ζωές ώστε όποιος έχει δυο ζωές να δίνει τη μία στον ρωμηόνα οδηγό. Ποιος ξέρει ίσως και γιατί ο σαδιστής να θέλει και τον μαζοχιστή του.

Η κοινωνία τής ανοχής. Ο οίκος τής ανοχής.

Have you ever seen the train station in Thessaloniki? It’s like to be the little brother of that one of Athens named ‘’ stathmos Larissis’’

See it first and after come to tell me if this people is going to rebabtise the spirit of the Olympic games or not. Γάματα χασάπη.

Ψωνάρες μου αν δεν δείτε προς βάθος και δεν αποστηθίσετε τη στερεομετρία και την τέλεια γεωδεσία του ηθικού λόγου του Αγίου Αιθεροβάμονος πως θα πράξετε δημοσιονομικά για να πετύχετε την αποκέντρωση;

Πιστεύω πως κιόλα τα κόμματα να συμπράξουν σε μια υπερκυβέρνηση πάλι ο λαϊκισμός θα βασιλεύει και τη γη θα κυριεύει. Επομένως το θέμα δεν είναι κομματικό – πολιτικό αλλά ούτε μόνο ιθαγενές. Είναι οικουμενικά πολιτισμικό. Γι αυτό πιστεύω και εργάζομαι να γίνει α) η Ελλάδα πολιτισμική Ελβετία β) να χτιστεί η Έβδομη Διεθνής από φυσιοκράτες, φυσιολάτρες,  μονοφυσίτες, μεταφυσίκλες και παραφυσούντες των Ιερουσαλήμ.

Ο π’ αγαπά πεδεύει. Καλώς η κακώς αυτό λέει ο λαός. Ας τόχουν υπόψιν οι κατήγοροι που ο ίδιος ο λαός καλώς η κακώς τους εψήφισε.

Προσκυνά τη χάρη σου λαέ μου. Όμως όπως κι εσύ καλά γνωρίζεις πότε είσαι λαός μετά Βαΐων και κλάδων πότε είσαι η μάζα που κάνει την ιστορία, πότε η μπάζα , πότε πληθυσμός και πότε πότε όχλος που δεν διασταυρώνεις πια αλλά σταυρώνεις. Προσκυνώ τον όχλο σου λαέ μου.

Και πες πες πες έσπασε ο καναπές. Ο καναπές θηρεός και σήμα κατατεθέν των νεοπλουτισθέντων. Παντού μες στα σίριαλ στις σειρές κωμικές ή τραγικές είναι το κάτι που μένει.

Κι αν παρατηρήσατε, εγώ ποτέ δεν μίλησα ενάντια στον καναπέ. Ακόμη, καί τήν ώρα που ο κ. Χατζηνικολάου προτρέπει  τον τηλεθεατή να ιδεί τον παγκόσμιο πόλεμο καθήμενος στον καναπέ του. Το μόνο που θεωρώ προτεραιότητα είναι αυτός ετούτος ο καναπεδιασμένος από το άγχος έλλην να σβήνει όποτε θέλει τον επί 27 έτη δημοσιογράφο Χατζηνικολάου κι όχι όποτε θέλει ο Χατζηνικολάου. Επιτέλους κάποτε θα πρέπει η TV να μπει στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι ανάποδα όπως είναι τώρα.

Για να κυλήσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ θέλει νεκροί χιλιάδες να ναι στους τροχούς και μέσ’ στους καναπέδες να αφυπνήσ’ ο νούς.

Υπήρξε λοιπόν ένα πολιτιστικό πραξικόπημα στην Ελλάδα μια αντεπανάσταση;

‘Ηταν προσχεδίασμενο καρφωτό και λαδωμένο καθώς αφέθηκαν οι λαϊκες μάζες να μπούν ολιγόν τι στο κοινωνικοπολιτικοοικονομικοπολιτιστικό προσκήνιο;

Θα τα μελετήσουμε όλα ένα προς ένα τα στοιχεία τού που έλαβε χώρα στα τελευταία 35 χρόνια εν Ελλάδι και κορυφώθηκε τα 10 τελευταία με την ιδιωτική λεγόμενη τηλεόραση.

Με γνώμονα αυτό που καταγγέλθηκε πολλάκις ότι στην Ελλάδα ισχύει ένας ιδιόμορφος κρατικός καπιταλισμός εξού και το νόθο παιδί του ο Διαπλεκόμενος.

Η μήπως εδημιουργήθηκε ένας καλώς ενοούμενος πλουραλισμός εν τη αγορά ταύτη οπότε ελευθερία και βαβυλωνία της αγοράς γίνανε σάρκα μία.

Εδέχθη του ελληνος ο τράχηλος πολλαπλά σοκ με την μετατροπή και έτσι βρήκε την ευκαιρία – τη χρυσή ομολογουμένως – ο αμοραλισμός να κάνει παιχνίδι υπονομεύοντας άριστα τον κοινωνικό ιστό ;

Η όλα πάν ρολόι κι εμείς είμαθα κάτι εμπαθείς του περιθώριου κλωσάρ τω πνεύματι αχαροι κι εκνευριστικοί που δεν επικροτούμε τίποτε γιατί είμαστε εκτός ψαχνιού;

Μ’ εδατε ουτως είπειν εμένα σε γιγαντοαφίσσα, σε εξώφυλλο ή σε κλίπ; Jamais.

Μ’ ακούσατε να παραπονεθώ γι αυτό; Never.

Στο μόνο που έδωσα έμφαση ήταν και είναι το ότι εδόθη το βασικό πολιτιστικό προικωο του έθνους μας εις την ιδιωτική πρωτοβουλία ανεύθυνα εσκεμμένα καταργώντας την πιθανότητα και τη γοητεία της μικτής οικονομίας.

Και αν ο μη γένοιτο παίρναν στα νύχια τους οι οβριοί την πολιτιστική ταυτότητα μας την ευτέλιζαν και την πουλούσαν στη Συγγρού της διεθνούς ξεφτίλας τι θα έμενε; Οι μαύροι παίχτες του Εν Μπι Ει;

Πήγε κάττ να κάνει η Μερκούρη το ‘82 με την δισκογραφική συντεχνία, πέσαν πάνω της να την φαν, ήταν και οι καλλιτέχνες πενιχροί κι ωχροί εξαφανίστηκε εκείνο το δείγμα ενδιαφέροντος τις πολιτείας για το ελληνικό τραγούδι.

Τώρα και ο Καρβέλας γράφει όπερες. Επόμενο ήταν. Όλα βεβηλώθηκαν εν ονόματι του λαού εις βάρος του λαού. Χάθηκε η στερεομετρία μέσα στο χώρο της τραγουδοποιϊας . Τώρα κάθε κανάλι έχει και εταιρία  κι ο Μαστοράκης θα βάζει να λένε τις ειδήσεις εν είδη στρίπ – τίζ. Η εκπόρνευση στο απώγειο. Ο Λουδοβίκος των απωγείων.

Και μείς δηλαδή κύριε Κακλαμάνη που είστε και σοβαρός άνθρωπος, πρέπει να το εξωραϊζουμε αυτό;

Όχι θα μου πείτε. Και πως δείχνει η πολιτεία το ενδιαφέρον της; Με το ν’ αγοράσει κι άλλα όπλα κι άλλα και άλλα; Μα αυτά με την  διαμορφωθείσα κατάσταση πάει πακέτο. Και τα ναρκωτικά, και ο νεοπλουτισμός παντός είδους και παντός καιρού.

Και μην ξεχνάμε ότι και η κάρτα του Αλ Καπόνε έγραφε: επιχειρηματίας

Με δατε εμένα να εκλιπαρώ και να φωνάζω: δος και με λίγο ψαχνό; Χαμάς.

Όμως θα πρέπε  αυτοί που λεν πως είχαν όραμα να δουν και να ζυγίσουν το προσφερόμενο εθνικό υλικό κι εκεί να στήσουν τη συναίνεση.

Φαντάζομαι  τι χάλι θα συμβεί μετά τους ολυμπιακούς.

Η εξαγορά των συνειδήσεων θα πάει σύννεφο με την δικαιολογία ότι ο χρηματιστηριακομονοπωλιακός καπιταλισμός εγκαθίδρυσε ξανά το δουλοχτητικό σύστημα με την τζίφρα και το έτσι θέλω του δούλου ο οποίος μπορεί κάλλιστα να λέγεται πολίτης με πιστωτική υπόσταση.

Για να δούμε όμως ισχύει εκείνο πού χε πει Λένιν πως ο καπιταλισμός θα πουλήσει το σκοινί που θα τον κρεμάσει ή ο άνθρωπος ήταν νάτς (nuts)

There are 100 degrees all together that faction as they assure you in Chemistry. The 99 are working with no stop and let’s say the water is boiling boiling boiling. Waiting perhaps the one  (THE ONE) called hundredth and suddenly a small miracle takes place, the water has been transformed into steam. Actually the 99 degrees did not know what was going to happen. They were ignorant of the ONE  who new from the beginning all the process, and every single degree one by one. Perhaps the ONE knew all about the trains.

I suspect that similarly , the note Do includes all the other notes, probably all the music.

DO comes from the bottom upwards, in the contrary THE ONE comes from above downwards. Sh sh sh …….. don’t make any noise. Let’s play

DOSHONE

In fact DO comes directly from silence. In fact THE ONE does not exist because as soon as it appears the same moment has been eaten by the hungry 99 degrees, and all together for one mysterious moment, becomes ZERO. Although in the whole existens there is no the inexistable ZERO is there as a golf, as a good mother.

It’s not necessary you to believe me. I just play  (the two last phrases are a trap , a trick in order to force you to believe me). Tricky tricky manna mou!!

Βλέποντας απόψε τήν ταινία του φίλου μου Νίκου Περάκη στην οποία απόλαυσα καλές στιγμές και την ηθοποιία της κοπέλας που υποδύεται τη Ρούλα, θυμήθηκα ότι και εγώ είχα ‘’παίξει’’ σε μία ταινία του υποδυόμενος τον Σωκράτη. Λεγόταν ‘’ Η πόλις’’ και γυρίστηκε για τη γερμανική τηλεόραση. Ο Νίκος μου είπε ότι τούς άρεσε. Εγώ δεν με έχω δει ακόμη, εδώ τριάμισι χρόνια. Όλο λέμε να βρεθούμε να την δω.

Παληότερα πάλι άλλοι μούχαν προτείνει να παίξω το Μαρξ. Σίγουρα κάποιος θα βρεθεί να μου πει να παίξω τον Άγιο Βασίλη.

Πάντως λίγο μετά που γυρίσαμε με τον Νίκο τον Σωκράτη- η αμοιβή μου υπήρξε ένα εισιτήριο για τη Βομβάη αλερετούρ- χτύπησε το τηλέφωνο και μια φωνή μου είπε : είμαι ο σκηνοθέτης Γκορίτσας. Όχι του απάντησα χωρίς να συνεχίσει. Δεν θέλω άλλους ρόλους. Εγώ παίζω τον εντελώς δικό μου. Γέλασε και μου ζήτησε απλώς τον τίτλο του δίσκου μου Βαλκανιζατέρ για να τον χρησιμοποιούσε σαν τίτλο της ταινίας που εγύριζε. Όπερ και εγένετο και μετά συμβολαίου παρακαλώ. Ανιδιοτελώς.

Καν αν θυμάμαι καλά δεν ανέφερε έστω τιμητικά στους τίτλους από που προήλθε ο τίτλος. Μετά προέκυψε κι ένα άχαρο θέμα όταν ο Νίκος Πορτοκάλογλου έγραψε την μουσική στην εν λόγω ταινία και σώνει και καλά οι παραγωγοί του με το έτσι θέλω – αποφάσισαν και διέταξαν – να βάλουν τίτλο του δίσκου τον τίτλο της ταινίας μοιραία θα έβαζαν τον τίτλο του δικού μου δίσκου. Όταν τους ειδοποίησα ότι δεν μου άρεζε η ιδέα ο παραγωγός ονόματι Κυβέλος απάντησε: και πως θα τον βγάλουμε , μπουρμπούτσαλα ;

Στεναχωρέθηκα για τον Νίκο αλλά αναγκάστηκα και του στειλα εξώδικο και θα έπονταν ασφαλιστικά μέτρα.

Ένας δίσκος και μια ταινία με τον ίδιο τίτλο αρκούσαν. Δυο δίσκοι με τον ίδιο τίτλο θάταν κάτι σαν έκτρωμα.

Δεν αποκλείεται στο σκεπτικό του παραγωγού να υπήρχε η ιμπεριαλιστική άποψη οτι αφού του Πορτοκάλογλου ο δίσκος θα είχε φουλ διαφήμιση θα πατίκωναν τον δικόνε μας που τον είχαμε βγάλει δεκαετία πριμ και πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα στα Βαλκάνια ακριβώς για να προσανατολίσουμε την κοινή γνώμη για την επερχόμενη θύελλα.

Αναγκάστηκαν και τα μπουρδούκλωσαν.

Ο δικός μου δίσκος ακόμη ακούγεται γιατί ήταν αυθεντικός  ο δικός τους δεν ακούγεται γιατί ήταν artificial.

Μου κανε επίσης αλγεινή εντύπωση η στάση του παλιόφιλου Διονύση Σαββόπουλου για τον οποίο πήγαινα επί Χούντας με την Άσπα στην φυλακή να του πάμε φαΐ και τσιγάρα – λες και ήταν χθες – (και για τον οποίο ήρθε ο Νταλάρας τότε στο Ολυμπιακό το ΄83 προτού αρχίσει η συναυλία του Νιόνιου, και με χτύπησε κάτω στα υπόγεια του σταδίου ) μιλώντας στη γιορτινή εκπομπή Έλληνες στην ΝΕΤ , άρχισε να προσθαφαιρεί, να βαθμολογεί και με ελλειπτικές κινήσεις σκιαγράφησε την κορυφή της πυραμίδας , χρησιμοποιώντας μάλιστα ατυχείς φράσεις του τύπου : ο Χατζιδάκις είναι καλλίτερος απ΄ τον Θεοδωράκη, η ο Ξαρχάκος είναι καλλίτερος απ΄ τον Λοϊζο – που και έτσι να ταν για λόγους τάκτ δεν μπαίνει έτσι – διότι μπορεί εύκολα να υποθέσει κανείς ότι επειδή ο Ξαρχάκος ζει ενώ ο Λοϊζος δεν ζει κολάκεψε για χί λόγους τόν ζώντα και ούτω καθεξής.

Ο Σαββόπουλος είναι μια εξαιρετική περίπτωση για τον νεοελληνικό πολιτισμό αλλά τα τελευταία χρόνια η αισθητική του ιδεολογία και η ιδεολογικοηθική του ιδεολογία βρίσκεται σε μια εμφανή κάμψη.

Αυτό που θέλω να πω εν κατακλείδι και παρ’ ότι υπήρξαμε φίλοι και τον αγάπησα και τον αγαπώ είναι ότι εξακολουθεί να με καταπλήσσει με το να κάνει ρεσιτάλ αμετροέπειας ενώ προσπαθεί να παραστήσει τον ακριβοδίκαιο αναπαράγει μια πρωτοφανή αδικία, χάνοντας εντελώς την αντικειμενικότητα για εγωιστικούς λόγους και λόγω γήρατος. Ακροβατώντας και υποκρινόμενος τον κριτή στην Δευτέρα Παρουσία του ελληνικού τραγουδιού, αναφερόμενος στον Νίκο Πορτοκάλογλου ως ο καλλίτερος της πρόσφατης περιόδου. Και θα το δεχόμουνα- αν ήταν κι έτσι. Όμως είναι γνωστό ότι τόσο ο Σαββόπουλος όσο και ο Πορτοκάλογλου έχουν τον ίδιο ατζέντη τον Γιώργο Κυβέλο με τον οποίο εσύρθηκα πολλάκις στα δικαστήρια και καταδικάσθην – κατά τη γνώμη μου αδίκως διότι η πολιτεία δεν εμερίμνησε ώστε να ερευνήσει σε επίπεδο Ασφάλειας για τα όσα κατά καιρούς δηλώνω δημόσια, πως π.χ γίνεται στις περιπτώσεις των φόνων.

Ανάφερε επίσης ως μια απ’ τις καλλίτερές του εκπομπές – πράγματι ήταν εκτυφλωτικής ομορφιάς η σκηνή που αλληλοσπρώχνονται στις βάρκες – αυτήν μετά του τραγουδιστή Νταλάρα, και πάλι σημειώνει τις τον κοινό φίλο τους Γιώργο Κυβέλο εσαεί μάρτυρα κατηγορίας εναντίον μου στις  μηνύσεις  του εν λόγω τραγουδιστή εναντίον μου.

Δίνοντας επομένως – ο Νιόνιος – εμμέσως χειροτονώντας τους ημέτερους του ως κάλλιστους , δηλαδή  τους ακαταδίωκτες μου τους Ιαβέρηδες μου, και σιωπώντας για την πρωτοποριακή και λειτουργική δουλεία που κάνω από το ’63 στην δύσκολη αρένα του νεοελληνικού πολιτισμού πετυχαίνει διπλό γκολ. Με πετάει έτσι κι αλλιώς στον Καιάδα της λήθης και της υποτίμησης.

Σίγουρα θα υπάρχει  σοβαρός λόγος εκ μέρους του για να το πράττει.

Υποψιάζομαι ότι με θεωρεί κάπου, ως κίνδυνο για την υποκριτική του η μάλλον την υποκρισία  του. Μπορεί και να είμαι. Όχι ως ανταγωνιστής στο καλλιτεχνικό πεδίο. Αλλά στην ιδεολογική προσφορά σίγουρα είμαι καλλίτερος.

Ως ύφος ήθος είμαι ανωτέρος και έχω συνείδηση του λόγου μου.

Κάποτε, μια μέρα  του ’66 τότε που ήμασταν νέοι και φουριόζοι- και απένταροι βεβαίως βεβαίως – μένοντας μαζί με τον Διονύση στο σπίτι του Λοϊζου κι έχοντας  εγώ ένα κοσάρι πετάχτηκα και πήρα μια μερίδα πατάτες και καθώς τρώγομε από κοινού τον ρώτησα : πες μου αλήθεια Διονύση ποιοι είναι οι καλλίτεροι αυτή τη στιγμή στο ελληνικό τραγούδι;

Η απάντηση: Ο Θεοδωράκης , Ο Χατζιδάκις , κι εγώ . Έμεινα με το πιρούνι και την πατάτα άγαλμα. Κι όμως είχε δίκαιο. Είχε συνείδηση του τι έλεγε. Έτσι κι εγώ τώρα κι ας μένουν μερικοί άγαλμα διαβάζοντας αυτά. Έτσι έχουν τα πράγματα, αυτά τα έκανε η διαλεκτική και η φορά των πραγμάτων.

Ο Σαββόπουλος είναι μια σταθερά για το νεοελληνικών πάνθεον αλλά μία διαθλασμένη πλέον σταθερά. Κι αν με ρωτούσαν κάποιοι ποιόν θα ταν καλλίτερο να στρέψει και να πιστέψει τον Σαββόπουλο η εμένα θα λεγα απερίφραστα εμένα.

Σίγουρα ο OSHO σαν περίπτωση είναι ανώτατη.

‘Όταν την σύστησα στους πανέλληνες και στον Διονύση, ο τραγουδοποιός τσίτωσε , αισθάνθηκε ανασφαλής που σαν εμπνευσμένος δεν θα πρεπε, σαν συνετός έπρεπε να αισθανθεί την γκάμα και την ιεράρχηση αξιών και εξουσιών από τη φύση και τη θέση των πραγμάτων κι όμως αντέδρασε – εκ πρώτης όψεως φυσιολογικά εκφράζοντας την ποικίλη ανασφάλεια του φτάνοντας σε βαθμό αυτογελοιοποίησης γενόμενος βασιλικώτερος του βασιλέως στον εθνικισμό και στις τακτικές λασπολόγησης όσο αφορά ton OSHO. Έμενα προσωπικά δεν με πεισε ότι στο βάθος είναι πατριώτης η ότι είναι θρησκευτικός. Χρησιμοποιεί την εικόνα του σαν πανοπλία, σαν καβούκι και μοιάζει σαν θύμα στην σαγήνη της ίδιας της αράχνης των αντιδράσεών του. Ως προς την εικόνα του έχει παλέψει σκληρά. Όμως δεν μπόρεσε να περάσει τον προθάλαμο του φουσκωμένου εγώ του και να διαβεί από την χώρα του ποιητή στην σφαίρα του Μύστη.

Αυτό που μπορώ να βεβαιώσω είναι ότι θητεύοντας κοντά του για χρόνια βοηθήθηκα να καταλάβω τι είναι ο ποιητής και τι είναι ο Μύστης και βοηθήθηκα να πάω ασκημένος και προετοιμασμένος στον μεγαλύτερο πνευματικό δάσκαλο όλων των εποχών του OSHO που συμπεριελήφθη από το ΤΙΜΕ – και παρότι καταδιώχθηκε απ’ όλα τα κατεστημένα του κόσμου και δολοφονήθηκε από την ΣΙΑ- στις χίλιες προσωπικότητες που διαμόρφωσαν τον περασμένο αιώνα.

Δεν είναι ένα θέμα που το κλείνω σχηματικά με μια μονοκονδυλιά και θα επανέρχομαι για να φωτίζω τις όποιες και πολλές πτυχές και διαστάσεις του.

Δύο άκρα αντιπαρατέθηκαν στον πόλεμο του Αφγανιστάν πέραν του ότι η βία ήταν ο κοινός παρανομαστής : η γυναίκα με την μπούρκα και ο Τζουλιάνι που έμενε λόγω προβλημάτων με τη γυναίκα του σε σπίτι φίλων του γκεϊ. Στην Αμερική το ρεύμα των ομοφυλόφιλων και των λεσβιών αυξήθηκε τελευταία στο έπακρο αποτελώντας όχι μόνο ένα συμπτωματικό ακραίο ερωτικό φαινόμενο αλλά μια επικυριαρχία που δείχνει ότι με την εξέλιξη, οι σχέσεις των δύο φύλλων άλλαξαν σφόδρα. Ενώ στο Αφγανιστάν ποσώς άλλαξαν κι αυτό δημιούργησε δύο πόλους. Κι αν μπεις στο δίλημμα: τι θα θεωρούσατε καλλίτερο ανάμεσα σε μια γυναίκα λεσβία αμερικάνα η μια Αφγανή με μπούρκα που έχει γεννήσει 7 φορές;
Τόμπολα! Κάπου το Δίλημμα είναι:

Η εγώ είμαι αόματος η εσύ είσαι αόρατος.

Σήμερα 13-7-2002 συμπληρώσαμε με νέα κείμενα την παρούσα στήλη, όμως κείμενα που εγράφησαν πριν από μήνες και που για τεχνικούς λόγους δεν είχαν καταχωρηθεί κι έτσι έχουν μια προμηνιαία οσμή, διότι εντωμεταξύ πάμπολλα άλλαξαν. Αυτά τα πάμπολλα θα τα καταγράψουμε και θα σας καταστήσουμε ενήμερους.

Διαβάστε ένα σχετικό κείμενο στη στήλη «Νέα» εντός του site.

 Ξέρω ότι ο αείμνηστος εισαγγελέας της αντιτρομοκρατικής Τσεβάς πέθανε πιστεύοντας ότι είμαι ο εγκέφαλος της 17Ν. Το ότι είμαι εγκέφαλος το γνωρίζω. Την κυρία δεν γνωρίζω. Κι ούτε θέλω να την μάθω. Είμαι ενάντια στη βία ειδικά στην ατομική. Αυτό που με προσβάλλει στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι που με κατηγορεί για τρομοκράτη αλλά εγώ προσωπικά ποτέ δεν θα βάραγα έναν τριτκλασάτο λοχία ή υπάλληλο πρεσβείας αλλά θα σημάδευα τα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα. Διότι όπως λέει ο λαός: το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι.

Έχει γούστο να ‘χουν σταλεί από κάποιους ανεπρόκοπους τα κωμικοτραγικά στοιχεία του Τσεβά στη ΣΙΑ. Και θα ‘ναι σαν ανέκδοτο να μας έχει η ΣΙΑ στις περιβόητες λίστες της. Άντε ν’ αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.

Μέσα στον ξεχειλωμένο όρο «Τρομοκρατία» συμπεριλαμβάνεται και ο: πνευματικός τρομοκράτης; (θυμήσου Σωκράτη και Χριστό κλπ) Όσο και να σκούζω εγώ ότι είμαι ενάντια στη βία άπαξ και μιλείς για το γλάρο Ιωνάθαν θα είσαι στη λίστα. Είναι ωραίο τώρα κύριε Χρυσοχοΐδη μου, αντίς να με παρασημοφορήσει η Ακαδημία Αθηνών να με πας στα κάτεργα καλά του καθουμένου; Και να ‘ταν πριν 60 χρόνια να πω εντάξει ας δώσουμε το καλό παράδειγμα. Η Γη κινδυνεύει απ’ αυτούς που μπλοφάρουν και την αφανίζουν. Απλώς είναι μάνες στους αντιπερισπασμούς. Δεν τους ενδιαφέρει ο σεισμός του πλανήτη ούτε η διαλεκτική. Κι ο Χριστός φώναζε ότι δεν ήρθε για να καταστρέψει αλλά για να συμπληρώσει και τον σταύρωσαν. Κι όμως μετά του κρέμασαν τη φωτογραφία σ’ όλα τα δικαστήρια και μιλούν για χριστιανικό κόσμο με ανώτερες αξίες από αυτές της Ανατολής. Αυτά σιχαίνομαι. Και προφανώς γι’ αυτό τρομοκρατούνται. Αυτοί, τρομοκρατούνται όμως, εγώ δεν τρομοκράτησα κανέναν. Εγώ κάτι τσιφτετέλια γράφω κει χάμω. (που ούτε ποσοστά που δικαιούμαι δεν μου αποδίδουν).

Ο Σαρών σαρώνει. Έχει τον Αραφάτ περιορισμένο κατ’ οίκον και κανείς δεν κάνει κιχ. Μου ‘ρχεται να κάνω μια οργάνωση ονόματι Κιχ και να πάει εκεί και να πλακώσει όλους στις μάπες. Ως κρητικός στενοχωριέμαι γιατί κι ο Αραφάτ Αραφατάκης είναι κατ’ ουσίαν ως Παλαιστίνιος –φιλισταίος άρα κρης. Το υπαινίσσεται συνέχεια, άλλωστε, στα συνέδρια και αλλαχού.

Οι κρητικοί; Κοιμούνται όρθιοι. Και μου ‘λαχε εμένα, όχι να τους ξυπνήσω, αλλά να τους βάλω να κοιμούνται, τουλάχιστον τα ανάσκελα. Χρρρρρρρκς. Κάποια στιγμή ψάρωσα. Αφού ούτε η Γλυκερία τους ένωσε εγώ πώς; Όμως δεν παραδόθηκα. Ψάχνω και ψάχνομαι για λύση. Όχι Σολομώντια. Ρασούλια. Γιατί ούτε εκεί είναι το Σούλι. Δεν ζούμε στην Παλαιά Διαθήκη. Ούτε σε αποθήκη. Έχουμε δόξα τω Θεώ αρκετό νιονιό να μοιράσουμε δυο γαϊδάρων άχυρα. Παρά να ψάχνω ψύλλους στ’ άχυρα. Αν και πιστεύω ότι αμφότεροι μοιάζουν με 2 γαϊδάρους που μάλωναν σε ξένο αχυρώνα. Διότι εδώ προπορεύονται τα συμφέροντα της ανθρωπότητας πρώτα από καθενός άλλου. Και τα οποία συμφέροντα, ας μας συγχωρεί η χάρη τους, δεν ταυτίζονται επουδενί με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των Διεθνών Νομισματικών Ταμείων. Όταν μέσα σε χρονική απόσταση ωρών ο Μπούς και ο Μπιν Λάντεν είπαν, σαν να ‘ταν δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, ότι όποιος δεν είναι μ’ εμάς είναι εχθρός μας, μ’ έκαναν τοστ. Όμως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, κι εμείς κάτι παράξενοι που ‘χουμε όραμα το ολοστρόγγυλο του πλανήτη και την ιερότητα της ολότητας διαβάζουμε άλλου παπά ευαγγέλιο. Κρίνουμε και πράττουμε κατά πως συμφέρει την ανθρωπότητα. Κι αυτά τα δόγματα των επικρατούντων: είσαι απολύτως ελεύθερος να λες αυτά που θέμε, εγώ τα ακούω βερεσέ.

Σίγουρα ο Αραφάτ είναι κρητικός. Σίγουρα οι νεόκρητες είναι ένα κατακάθι της ιστορίας. Σίγουρα οι Εβραίοι επικυριαρχούν. Και σίγουρα ο πλανήτης πάει κατά διαόλου.

Κι ο καθείς; Τι λέει ο καθείς; Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας; Δεν μιλεί. Ή ψελλίζει ή ουρλιάζει.

Όμως σίγουρα θα νιώσει το μαχαίρι στο κόκαλο. Και τότε θ’ αντιδράσει. Όμως α) η αντίδραση δεν είναι και το καλύτερο. β) θα ‘ναι αργά.

Κι όμως, τα πράγματα ενώ είναι τα χείριστα, είναι συνάμα και τα κάλλιστα. Έχουμε όλα τα συστατικά, εν δυνάμει σιγουρότατα, να παραχθεί η δέουσα προϋπόθεση. Με μια λέξη: συνείδηση. Κι ο νοών νοήτω.

Απ’ του Κόκκαλη βγαλμένα

Των Ελλήνων τα λεφτά

Και σαν πάντα απορημένοι

Χαίρε ω χαίρε Πανταγιά.

Τρία πουλάκια κάθονταν και παίζαν το πουλί τους.

Με το μυαλό σου το άπειρο

Πώς να συλλάβεις το άπειρο;

Τα ίδια είπε η Σωσώ

Τα ίδια και ο Μπέρναρ Σώ.

Ομολογώ ότι  όταν υπήρχε ακόμη η ΕΣΣΔ, κι όταν έπαιζε η πανεθνική ομάδα της ΕΣΣΔ με την Ελλάδα για το μουντιάλ ποδοσφαίρου συγχυζόμουν. Κάποιες φορές  υποστήριζα την ΕΣΣΔ. Παράξενο αλλά όχι ακαταλαβίστικο. Όταν όμως πέρυσι ο ΠΑΟ κέρδισε το πανευρωπαϊκό κατέβηκαν οι φανς να τον υποδεχτούν μ’ ελληνικές σημαίες παρότι ο ΠΑΟ είναι μια ΠΑΕ που θα μπορούσε ν’ ανήκει στη Μιτσουμπίσι και εκτός αυτού όλοι οι παίχτες ήταν μαύροι αμερικανοί του ΝΒΑ. Ποια η ελληνικότης τότε; Και η ερώτησή μου δεν είναι ρητορική.

Αυτή η ιστοσελίδα γράφεται και κατασκευάζεται στην Κατερίνη από τη FORTH net. Συγκεκριμένα από τον Τάσο, τον Δημήτρη, τον Κώστα και την Ειρήνη. Ένα παράθυρο στον κόσμο. Μέχρι ν’ ανοίξει τα παντζούρια του βέβαια, αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας μπορεί και να ‘χει πάει καλλιά του. Την φτιάχνουμε όμως εμείς καλού κακού και ο Θεός βοηθός. Η ύπαρξη ξέρει. Παρ’ όλα αυτά οι μεταφραστές δουλεύουν μέρα νύχτα –αλλού- κι όλο τους μαστιγώνω να τελειώνουν, να μεστώσει το site κι όλο αμετάφραστο μένει. Κι όμως έχει σημασία αυτό το site. Όχι μόνο για μένα. Αν ήταν μόνο για μένα μπορεί και να μην το επιδίωκα. Γιατί εγώ το δόγμα: ο πελάτης έχει πάντα δίκιο το ‘χω γραμμένο στις παλιές μου τις πατούσες. Ένα είναι σίγουρο. Το site γίνεται (βράζει και χύνεται). Αργά αλλά σταθερά. Έτσι έχω τον καιρό να δω τι τρέχει στην Κατερίνη, στην Πιερία.

Καφέ Βανίλια, απέναντι από τον ιστορικό λεβέντη πλάτανο. Στη μικρή πλατεία όλα διασταυρώνονται, λαμβάνουν χώρα, την ώρα –την πιο μεγάλη ώρα- που χτίζεται με υπομονή και επιμονή (ο Θεός ας μας δίνει μεγάλες ποσότητες) η ιστορική ιστοσελίδα. Στον πλάτανο ώρες ώρες σαν να βλέπω κάτι ιδεολογικά καθάρματα που έχω υπόψη μου να κρέμονται να κρέμονται να κρέμονται.

Πέρα απ’ αυτά ή κάτω απ’ αυτά η Κατερίνη βράζει σαν καζάνι, και κάτι βράζεται στο σκοτεινό υγρό.

Γράφω και πίνω καπουτσίνο. Κατερίνη 16/1/2002.

Κατά την άποψή μου ο φασισμός είναι το άλτερ έγκο του σιωνισμού. Και κάπου ή κάποτε ενώνονται ενάντια σε μια αντίληψη όπως τη δική μου. Πρόσφατα οι ιδέες μου ακούγονται παράξενες. Ίσως κάποιος παραξηγιάρης να πει αβασάνιστα ότι οι θέσεις μου είναι φασιστικές, αντιεβραϊκές, ρατσιστικές.

Λάθος. Αγαπώ τους εβραίους πιο πολύ απ’ ότι αγαπούν αυτοί τον εαυτό τους.

Η προσπάθειά μου όμως είναι να ενώσω τους ρατσιστές με τους αντιρατσιστές.

Υπάρχει ένα ξέφωτο βαθιά μέσα μου όπου συναθροίζονται όλοι κι ο καθένας χωριστά, τέλεια χαλαρά, δεν ζητώ διαπιστευτήρια, διαβατήρια, σφραγίδες στο δέρμα κλπ.

Το προνόμιο αυτό είναι η πίστα. Αλίμονο, ποιος θα τολμούσε σ’ έναν άνθρωπο που χορεύει να τους ζητήσει την ταυτότητά του. Εκεί είναι καθαγιασμένος. Το οικοδόμημα όμως πάνω και μέσα στο οποίο οι ποικίλες αντιπαραθέσεις διαιωνίζονται, λειτουργούν οι ρήξεις, η βία, ο κίνδυνος συνολικά που αντιμετωπίζει ο πλανήτης.

Συνεχίζω να παίρνω μέρος σ’ αυτό το ντέρμπι, στο ζωντανό γίγνεσθαι μέχρι τελικής πτώσης της άγνοιας, του φόβου, του εφιάλτη. Όπως όλοι. Επομένως τίποτα το αφύσικο και το παράλογο. Ή το παράνομο.

Ο σταλινισμός είναι μεγάλη ανάγκη να κατανοηθεί. Χωρίς αυτό δεν μπορεί να γίνει βήμα προς την έρευνα της εποχής μας. Περιέχει ή το διέπει η τραγωδία, χαρακτηριστικό της ιστορικής περιόδου πριν τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο.

Σταλινισμός δεν είναι μόνο το μουστάκι του Τζουγκασβίλι ή τα κίτρινα μάτια του αλλά και οι αιτίες μέσα απ’ τις οποίες τσιμεντώθηκε ένα καθεστώς για 60 χρόνια αποπροσανατολίζοντας και καθυστερώντας την ανθρωπότητα να ξαναβρεί τον αυθεντικό δρόμο προς την υπέρβαση και την ανασύσταση των τρόπων προσέγγισης και λύσης των ζωτικών προβλημάτων της.

Οι ρώσοι, χαρισματικός λαός αλλά βαρυκόκαλος, ανεπαρκής να φέρει εις πέρας την παγκόσμια υπέρβαση. Αυτό οδήγησε τους γερμανούς στην ακραία κι αναπόφευκτη πορεία προς τον χιτλερισμό, λίγο μετά το θάνατο του Τρότσκι.

Ο αριβισμός είναι ο καρκίνος της εποχής μας. Είναι το “the thing” του Κάρπεντερ. Είναι μέρος του λόγου. Όπως και η καταπολέμησή του. Υπενθύμιση: κι αν πετάξεις τον Άλιεν απ’ το παράθυρο θα ξαναμπεί αργά ή γρήγορα. Ο εωσφόρος είναι το άλτερ έγκο του Θεού.

Μακάρι να μπορούσα –θα το ‘θελα αλλά δεν ξέρω γιατί δεν το κάνω- να κρατούσα ένα λεπτομερές ημερολόγιο. Να καταγράφω ένα ένα τα περιστατικά που πολλά είναι απίστευτα, απολαυστικά γεμάτα ανθρωπίλα. Ω πόσο θα ‘θελα να γράφω τα πάντα.

Οι αστροναύτες αργότερα, μετά από 1000 χρόνια θα ‘χουν άπλετο χρόνο, μες στα διαστημόπλοιά τους, στα διαχρονικά ταξίδια τους, ν’ απολαμβάνουν, να ρουφούν κάθε λεπτομέρεια απ’ τα τωρινά μας και τότε δεν θα υπάρχουν πια.

Να περιγράφω ακόμη και τις συχνοουρίες μου. Πάντα όμως σε σχέση με το υπερσύμπαν.

Ω εσείς ανθρώποι, I love you.

Είπε ο Γιάννης Μαρκόπουλος να καταργηθεί η Παλαιά Διαθήκη και εχαίσθη η φοράδα στ’ αλώνι. Το ‘χουμε πει και παραπεί πολλάκις εις το πρόσφατο παρελθόν. Υπαινίχθη ένας μητροπολίτης ρατσισμό. Ο Νίτσε όμως που ελήφθη υπόψιν κι από το Χίτλερ στη «γενεαλογία της ηθικής» υποστηρίζει άνευ όρων και μετά συγκινήσεως την Παλαιά Διαθήκη ενώ την Καινή την απορρίπτει.

Βεβαίως ένας Έλλην υπήκοος που ζητεί να καταργηθεί η Παλαιά Διαθήκη ενισχύει την υποψία ότι λιβανίζει τους αρχαίους έλληνες για να πάρει πόντους. Το να λιβανίζει του αρχαίους δεν πάει να πει ότι τους καταλαβαίνει ή καταλαβαίνει και την αναγκαιότητα και την αιτία της γεννήσεως της Παλαιάς Διαθήκης και των καταστάσεων που αντανακλά.

Κοντολογίς η δική μου άποψη είναι να καταργηθεί η Παλαιά Διαθήκη και η Ιλιάδα του Ομήρου ως υπερβάρβαρα βιβλία που πληγώνουν την ευαισθησία και το όραμα του σύγχρονου ανθρώπου για μια ειρηνική ζωή.

Αυτή είναι μια θέση που ανάλυσα στο «κρητικό μανιφέστο». Η άλλη θέση είναι αυτή που κάθομαι τώρα στο Βανίλια καφέ, πρωί Τρίτης στις 11:30 γράφοντας, περιγράφοντας, παραγράφοντας τα ως μάλα πόλλα.

Ο φοβερός και αυτοκαταξιωμένος δημοσιογράφος Νίκος Χατζηνικολάου επιμένει σφόδρα να βγάζει στο ιδιόκτητο γυαλί του τα είδωλα της κουλτούρας του: Βοσκόπουλο, Άννα Βίσση κλπ. Ίσως όμως αυτά να του ‘μαθαν και οι δάσκαλοί του στη σχολή κι αυτός να μη φταίει. Μ’ αρέσει η σοβαρότητα με την οποία συνομιλεί με την Άννα για το αν θα κουρέψει το μαλλί στη νέα όπερα του Καρβέλα. Σαφώς είναι μάσκα. Προσπαθεί ως καλός πλασιέ να μεταδώσει στον τηλεθεατή αυτό το υποκρίνεσθαι. Καημένε Νίκολας, για ένα Καρβέλα ψωμί τι μπορεί να κάνει κανείς, ή να μην κάνει κανείς.

Κανίς.

Είδα κι εγώ το Χάρρυ Πότερ. Δεν μ’ άρεσε και τόσο. Μάλλον δεν είμαι πια παιδί. Μ’ αρέσει η Αμελί. Αμελί Αμελί να σου δώσω ένα φιλί.

Έχω εκδώσει 6 βασικά βιβλία. Ουδείς στην Ελλάδα από τους ειδικούς στα έντυπα, παρουσίασης είτε κριτικής έγραψε. Μόνο ένας, ο Νίκος Τόγκας ή Ντόκας στην Ελευθεροτυπία. Δουλεύαμε μαζί στην Δημοκρατική Αλλαγή. Οι άλλοι; Αν τα ‘βγαζα στον Καστανιώτη ή τον Λιβάνη;

Κι όμως είναι βιβλία κλειδιά για την εν γένει ιδεολογία στην Ελλάδα. Αυτό δεν είναι ξέχωρο με το νούμερο την ελλήνων πελατών στις υποδουλωμένες βουλγάρες, τσέχες, ρωσίδες: 1.200.000 πελάτες έκαναν χρήση των άμοιρων κοριτσιών. Όλοι στην Ελλάδα κατά ένα 97% κατά τη γνώμη μου είναι βουλιαγμένοι οικειοθελώς στην άγνοια. Στην παθητική άγνοια γιατί ήταν η άλλη η σωκράτεια που επέμενε «εν οίδα ότι ουδέν οίδα».

Ως πότε θα κρατήσει αυτό; Δεν οίδα.

Μ’ αρέσει ο Τσίμας παρουσίασε το τραγικό ρεπορτάζ για το αηδιαστικό φαινόμενο για το δουλεμπόριο των γυναικών από τον Αντένα που επηρεάζει σεξιστικά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Όπως ξέρετε έχω δικαστεί 12 μήνες από τα αθηναϊκά δικαστήρια –ούτως ειπείν χρωστώ στο δημόσιο 1.000.000 (την ώρα που αυτό μου χρωστά δις δολάρια) κι ότι ώρα φρονήσει ή περιφρονήσει μπορεί να με συλλάβει. Θα ‘θελα κάποια μέρα μ’ όλους αυτούς τους δικαστές –να τους πετύχω κάπου εκτός δικαστηρίου- να ‘χω μια κουβέντα σε αυθεντική κοινωνική διάσταση και να τους ξηγήσω πως πρέπει να λειτουργεί ο δικανικός λόγος στις σύγχρονες συνθήκες. Αυτοί  είναι ήδη καταδικασμένοι από την αντικειμενικότητα –για να μην πω την τετριμένη λέξη αλήθεια- διότι έχω και μια ιστορία που κανείς στον κόσμο δικαστής όσο τρελός και να ‘ναι να μην τη δει και να μην τη σεβαστεί. Κι αν κάποια μέρα που θα με βλέπουν οι δικαστές και θα σηκώνονται όρθιοι από αυθεντικό σεβασμό δεν θα χαθεί αυτός ο κόσμος, δεν θα πάει χαράμι. Οι δικαστές είναι συνυπεύθυνοι για την κατάντια του κόσμου. Είναι καταδικαστέοι και ήδη τιμωρημένοι. Το καλύτερο γι’ αυτούς είναι να ζητήσουν εθελοντικά να εκτίσουν την ποινή τους.

Γιατί εσύ κι όχι εγώ; Γιατί εγώ κι όχι εσύ; (φοβερό!!!)

Έκανε έκκληση στην ΕΤ 3 πρόσφατα ο Λευτέρης Παπαδόπουλος να ξαναγυρίσω στο τραγούδι να ξαναγράψω γιατί αυτό χάνεται. Με χαρακτήρισε ακόμη μια ως τον καλύτερο από ’80 και μετά. Τι να πω; Τον ευχαριστώ. Θα το σκεφτώ. Ακόμη ντιντινίζουν στ’ αυτιά μου αυτά που έλεγε στα δικαστήρια ως υπεράσπιση του Δαλάρα: είναι επικίνδυνος αναρχικός κύριε πρόεδρε. Επειδή δεν τον γράφουν οι εφημερίδες βγάζει μόνος του περιοδικό. Ο Γιώργος είναι καλό παιδί, σίγουρα, δεν τον πλησίασε για να τον χτυπήσει ή να τον πνίξει όπως ισχυρίζεται.

Τώρα, α) μπορεί ένας επικίνδυνος αναρχικός να είναι συνάμα και ο καλύτερος στιχουργός από το ’80. Μπορεί β) ένας που καταθέτει εναντίον κάποιου αβασάνιστα, να ‘χει βασανιστεί και να βγει στην ΕΤ 3 και να παινέψει τον πάλαι ποτέ δυσφημισθέντα. Και γ) γράφω τραγούδια τα εκδίδω μέσα από τις χαραμάδες του υπερκυκλώματος αλλά δεν φτάνουν φαίνεται στ’ αυτιά του λαού επομένως του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Θα ‘θελα όμως να πω εδώ, ότι με τα τελευταία που έχω γράψει και τα μελοποιούμε εδώ στην Κατερίνη με το Χάρη Παπαδόπουλο, είναι αυτά με τα οποία κλείνω τον μέγιστο και ουσιαστικό κύκλο απόδοσής μου και προσφοράς στο ελληνικό τραγούδι. Δεν ξέρω αν βρω εταιρία να τα εκδώσει. Ίσως τα εκδώσουμε μόνοι μας ή με κάποιον χορηγό. Εγώ αντικειμενικά τα ‘βγαλα από μέσα μου, τα ξεφορτώθηκα, τώρα αν τεχνικά η κοινωνία είναι σε απόλυτη παρακμή –που είναι- και τα  περιφρονήσει, είναι πρόβλημα της προβληματικής κοινωνίας.

Αν η έκκληση του Λευτέρη είναι ειλικρινής και δεν είναι αντιπερισπασμός προς κάτι άλλο, θ’ άταν καλό και για το τραγούδι και για την Ελλάδα και γι’ αυτόν και για ‘μένα. Το σημείο αναφοράς που δημιούργησα δεν μπόρεσαν –οι απαξάπαντες- να το σβήσουν. Τώρα θα δυναμώσει. Έτσι δουλεύει η νομοτέλεια και η Θεία Πρόνοια..

Μπροστά μου αυτή τη στιγμή μπούκαρε μια παρέα φουριόζα προφανώς απ’ τα κοντινά δικαστήρια, κάποιοι λαϊκοί άνθρωποι κι ένας ψηλός ασύστολος που έβαλε και την τσάντα του πάνω στα χαρτιά μου, πήρανε χωρίς να με ρωτήσουν τις καρέκλες από το τραπέζι μου φωνάζοντας για την υπόθεσή τους. Μου μετέφεραν και την κρύα ατμόσφαιρα του δικαστηρίου.

Εάν νομίζουν ότι έχουν τη δικαιοδοσία να εκδικάζουν υποθέσεις ιδεολογικού περιεχομένου από καθέδρας είναι λάθος και νάρκισσος δικανικός λόγος και πρέπει να αναπαλαιωθεί. Αλλιώς η κοινωνία αυτή δεν θα υπάρχει εντός της εικοσαετίας. Τη μέθοδο της αναπαλαίωσης τη συζητάμε.

Ας προσπαθήσουμε να λύσουμε το μεσανατολικό.  Το πρώτο που υπολογίζω ότι θα γίνει αν τούτο το θεωρητικό σημείωμα μπεί σ'εφαρμογή είναι α) θα ενώσει όλους τους φονταμενταλιστές, Παλαιστίνιους, Εβραίους, Αραβες, Ελληνες, Αμερικάνους κλπ σ'ένα μέτωπο εναντίον μου. β) θ'αρχίσουν να το σκέφτονται κι αν βοηθηθούν να έχουν ή να φτιάξουν ένα νέο απλό και φρέσκο φαντασιακό βάσει των σύγχρονων δεδομένων κι εμπειριών, θα κατανοήσουν την ιστορική διάσταση και ποια αλήθεια κρύβεται πίσω από τις τόσες πραγματικότητες.

  Ετσι κι αλλοιώς Αραβες και Εβραίοι - αλλά και Χριστιανοί - έχουν ένα κοινό παρανομαστή: τον μονοθεϊσμό έστω σε παραλλαγές.

  Λέμε λοιπόν ότι και οι Παλαιστίνιοι και οι Εβραίοι έχουν την ίδια καταγωγή: Αιγύπτιοι σαν πολίτες Κρητικοί σαν συνείδηση.  Ή μάλλον οι Παλαιστίνιοι είναι εντελώς Κρήτες αποδεδειγμένα και οι Εβραίοι - αποδεικνύεται έτσι τώρα - είναι οι οπαδοί του φαραώ Ακενατών ο οποίος υιοθέτησε το κρητικό μοντέλο ζωής, ανατρέποντας χιλιάδων χρόνων στιλ στην κραταιά ιμπεριαλιστική Αίγυπτο, εξορισμένοι από τους στρατηγούς και ιερείς του Αμμωνα, χαμένοι στο αχανές και σφυρηλατημένοι σαν εθνική οντότητα από την ποικιλία των εμπειριών που είχαν στριφογυρνώντας στο πουθενά, αναμειγνυόμενοι με άλλους λαούς όπως της θάλασσας, από τις ορδές και τα υπολείμματα του τρωϊκού πολέμου όπως οι Δαναοί κλπ, κι οι οποίοι Εβραίοι καθ'οδόν άλλαξαν ιδιοσυστασία επιμένοντας όμως να κουβαλούν σαν μυστήρια διαθήκη τον μονοθεϊσμό που ήταν η βασική ιδέα που επωμίσθηκαν από την μεγαλύτερη ανατροπή που έγινε στον κόσμο τότε από τον φαραώ Ακενατών.  Πικρές εμπειρίες λοιπόν, όμως και η χάρη να κουβαλούν την ύψιστη εμπειρία που τους έδινε ενστικτωδώς το δικαίωμα να φέρονται σαν περιούσιος λαός του Θεού αφού συνδύαζαν το γονίδιο των δύο κραταιών στιλ ζωής σε ένα: αυτό της Αιγύπτου και αυτό της Κρήτης και του Αιγαίου πολιτισμού.  Μετά από 3.500 χρόνια λοιπόν κλείνει στις μέρες μας ο χρυσός κύκλος και ερμηνεύονται σκοτεινες πτυχές μιας ιστορίας και μιας υποθέσεως που επηρέασε και ταλάνισε την μισή ανθρωπότητα.  Της έδωσε φάσμα κουλτούρας, όμως δεν την λύτρωσε από τις αντιφατικότητες που έλαχε σε μας να τις προσδιορίσουμε και να τις απαλλάξουμε από την απόλυτη ένταση.

  Αισθάνονται πράγματι οι Παλαιστίνιοι σαν Παλαιστίνιοι;  Δεν το φαντάζομαι και δεν το βλέπω.  Βασανίζονται κάτω από την συντριπτική επιρροή των Αράβων.

  Ειναι η ιερή Γη των Εβραίων το Ισραήλ - η άλλωτε κραταιά Χαναάν - ή είναι η Αμάρνα της Αιγύπτου;  Βλέπω το δεύτερο.  Κι αυτό παράγει αυτόματα πολλές διαστάσεις, απορίες και ορίζοντες.

  Οι Εβραίοι ήταν η αριστοκρατία Κρήτης και Αιγύπτου.  Γιαυτό άντεξαν ανά τους αιώνες και η ανθρωπότης τους χρωστάει καθώς και οι Αραβες και οι Χριστιανοί.  Επομένως πρέπει με τρόπο ν'αναθεωρήσουμε πολλά σεβόμενοι το πατροπαράδοτο που έχει παγιωθεί σαν σταλαχτίτες σε ήθη κι έθιμα και θρησκευτικές εθιμοτυπίες.

  Εν πρώτοις μπορεί να πει κανείς μόλις ακούσει αυτά, ιδίως ένας Αραβας ή Παλαιστίνιος, ότι αφού οι Εβραίοι είναι Κρήτες να πάνε στην Κρήτη και να μας αδειάζουν τη γωνιά.  Αναφύεται ένα δίλημμα το οποίο προϋπήρξε όσο αφορά τους Παλαιστίνιους.  Πριν χρόνια είχα πει σε κάποιους Παλαιστίνιους εδώ στην Ελλάδα ότι αφού ξέρετε ότι είστε Κρήτες στην καταγωγή να βγούμε μαζί Κρήτες και Παλαιστίνιοι να το διαλαλήσουμε διεθνώς και να κάνουμε εκδηλώσεις μαζί ως ομοεθνείς, να φωτίσουμε τις πτυχές αυτής της ιστορίας και να τραβήξουμε ειρηνικά και ωραία το χαλί κάτω απ'τα πόδια των Εβραίων, για τους οποίους δεν ήξερα τα νέα συνταρακτικά στοιχεία.  Μου απάντησαν ότι αν πουν ότι είναι Κρήτες οι Αραβες δεν θα τους υποστήριζαν και οι Εβραίοι θα τους έλεγαν να φύγουν να πάνε στην Κρήτη.

  Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχει ένας φιξ τρόπος σκέψης που είτε στο ένα στρατόπεδο είτε στο άλλο είναι όμοιος και χρειάζεται αντικατάσταση.

  Στην πράξη όλα αυτά είναι δύσκολα, αλλά όχι ακατόρθωτα.  Ετσι κι αλλοιώς μιλούμε μέσα στο απόλυτο αδιέξοδο που βέβαια δεν αφορά μόνο τις συγκρούσεις Ισραήλ-Παλαιστίνης αλλά και Αράβων γενικά με τις ΗΠΑ που διευθύνονται πια από το εβραϊκό λόμπυ κι εκεί περιπλέκεται το πράμα αλλά γίνεται και γοητευτικώτερος ο γρίφος.  Η διαλεκτική, η μάννα όλων μας, συντάσσει ανασυντάσσει κατά το θέλημά της όλα τα τεκταινόμενα και μη.  Δουλειά των ανθρώπων είναι ν'αφουγκράζονται τι είναι το νόημα και το μήνυμα ανά πάσα στιγμή αφού ξεπεράσουν το ζωώδες στάδιο του όποιος φάει τον άλλον.  Αν ο άνθρωπος δεν παράγει συνείδηση είναι ζώο.  Το ζώο είναι καλό αλλά είναι ζώο.  Κι αν πούμε ότι ο άνθρωπος είναι θεϊκό ζώο θάναι σοφιστεία.

  Πρέπει να γιάνουμε την τραυματισμένη λογική και να δώσουμε την πρέπουσα σημασία στις χαμένες ιστορικές διαστάσεις.  Η μνήμη λέμε είναι το παν για την ανθρώπινη υπόσταση.  Η μνήμη είναι το θησαυροφυλάκιο, η πράξη το κλειδί της πύλης.

Μία από τις επί μέρους προτάσεις μου, είναι να δημιουργηθεί ένα νέο ειδικό στάτους για την Ιερουσαλήμ, την πόλη σύμβολο.  Να διοικείται από μια οικουμενική επιτροπή με πρόεδρο εμένα που μπορώ να πω εν ολίγοις τι είναι θεϊσμός τι άθεος και τι ένθεος, ώστε να γεφυρωθεί το χάσμα. Να γεφυρωθεί όμως με υπέρβαση.  Γιατί η δημιουργική σύγχυση θα υπάρξει και η αίσθηση μιας επιστροφής στην Αμάρνα και την Κνωσσό θα γίνεται εντονώτερη καθώς η θεωρία θα σαρκώνεται και θα παράγει μια νέα λαϊκή κουλτούρα.

  Η εντοπία λυτρώνεται μόνο στην οικουμενική της διάσταση, και η οικουμενική μόνο στη συμπαντική της.

  Δεν θα μπορούσα να εμβαθύνω και να διεισδύσω στον πυρήνα αυτής της υπόθεσης αν δεν σιτευόμουνα στη διδασκαλία του Osho που οριοθετεί το πανανθρώπινο στοιχείο.

  Μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να συζητήσουν ανοιχτά και έντιμα αυτά και να τα φέρουμε στην ατζέντα χωρίς κάποιοι καμικάζι από όλες τις πλευρές να τους ανατινάξουν;

  Ειδάλλως να βάλουμε 2.000 Κρητικούς υπεροπλισμένους να φυλούν τη διάσκεψη;

  Πάντως αν δεν ήμουν Κρητικός και δεν ήταν το timing δεν θα ψηλαφούσαμε το αντίδοτο.

  Το παρόν σημείωμα είναι ένα στεγνό κείμενο.  Είναι όμως το εναρκτήριο λάκτισμα.  Εχω στο μυαλό πολλά που αιωρούνται και ζητούν επικοινωνία και πραγματοποίηση.  Βιβλία, ταινίες, συσκέψεις, ψυχοδράματα, χρώματα κι αρώματα σε παγκόσμιο επίπεδο.  Διότι περί αυτού πρόκειται.  Αν δεν το λύσουμε αν δεν γιάνουμε αυτή την πληγή υπάρχει υπαρκτός κι ορατός ο κίνδυνος ενός τρίτου και τελειωτικού παγκόσμιου πολέμου.  Η σύγκρουση των πολιτισμών δεν εξυπηρετεί μόνο το νόμο της διαφορετικότητας αλλά εμπεριέχει και αρκετή άγνοια που προέρχεται από κοσμογονικά κενά στο εν γένει γίγνεσθαι και τη μνήμη του ανθρώπου.

  Αν δεν είχε καεί η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ίσως το κακό να ήταν λιγότερο.  Ομως γεγονός είναι ότι Αίγυπτος του 1350 και Κρήτη του πριν το 1450 - την καταστροφή της Σαντορίνης - χάθηκαν για 3.500 χρόνια και ανακαλύφθηκαν μαζί το 1914 περίπου.  Ο Φρόϋντ έθεσε τη θεωρία του Ακενατών και των Εβραίων.  Ο Γκάρυ Γκρήνμπεργκ με πολλά πια στοιχεία ισχυροποιεί την Ακενατωνική θεωρία κι εγώ μέσω ενοράσεως και στοιχείων την επεκτείνω και φέρνω τα πράγματα στη θέση τους.  Απλώς οι ενδιαφερόμενοι λαοί Ελληνες-Κρήτες, Αίγυπτιοι, Σύριοι, Παλαιστίνιοι, Εβραίοι, Δυτικοί, Χριστιανοί κλπ πρέπει να προετοιμάζονται για την αλλαγή.

Νομίζω το μήνυμα είναι ελπιδοφόρο και δεν είναι μόνο μια θεωρία για τη θεωρία.  Καθ'οδόν θα εξετάσουμε σχέσεις της Κνωσσού - του πολιτισμού του Ρα και του πολιτισμού του Ραμ και πώς επεκτάθηκαν σ'όλες τις χώρες της κίτρινης φυλής σαν βουδισμός και πώς αποστάχθηκε εκεί.  Πολλοί ερευνητές διασυνδέουν όλα αυτά με τον πολιτισμό των Ινδιάνων και μιλούν για έναν πάλαι ποτέ ενιαίο πλανητικό πολιτισμό που χάθηκε.  Κι όμως δεν χάθηκε αφού ο χρυσός του επίλογος δια της Κνωσσού μεταλαμπαδιάστηκε προς πάσα κατεύθυνση ώστε να μπορούμε τα ψείγματα αυτά με περισσότερη σύνεση και αρχαιολογία να τα φέρουμε κοντά και να μας παρουσιάζεται ξανά το ιερό παζλ.

  Δεν είναι μόνο η φτώχεια που κάνει τους λαους του τρίτου κόσμου να αγωνιούν και ν'αντιδρούν.  Είναι και η διευθέτηση των διαφορών ώστε να μην φτάνουν στη σύγκρουση.  Χρειαζόμαστε μια νέα ενιαία πλανητική συνείδηση που να ιεραρχεί ανθρωποκεντρικά και λογικά τα πλείστα όσα χαραχτηριστικά των πατροπαράδοτων εθνών και των νέων.  Ολα τ'αγαπάμε.  Συνολικά και το καθένα χωριστά.  Κι επειδή η Κρήτη είναι ακριβώς στη μέση των ημισφαιρίων και κάποτε ευτυχούσε να έχει τον ορθολογισμό και την εσωτερικότητα σαν αυθεντικό της δόγμα που συνέθετε αυτά τα δύο κι έδινε κέντρο βάρους στον τότε κόσμο.  Τώρα επιστρέφει για να υπενθυμίσει αυτό το γεγονός και να ενώσει τις δύο άκρες του σπασμένου σκοινιού.  Ολοι οι άνθρωποι κι ο καθένας χωριστά μπορούν και πρέπει να βοηθήσουν σ'αυτό.  Οι προτάσεις θα γίνουν, θα επιχειρειθούν μπολιάσματα ως προς τη μεγάλη Σύνθεση, θα προσπαθηθεί και μια Είσοδος μετά την Εξοδο σαν δείγμα ότι εκτονώνουμε το αδιέξοδο με σωστές πλεύσεις, επιστροφή στη Νέα Αμάρνα, στην Κνωσσό πάμε τον κύκλο ανάποδα, εκθειάζοντας το πανανθρώπινο, το καθαγιασμένο επί μέρους της συνολικότητας, την εντοπία και τη συνολικότητα, τα φυγόκεντρα και τα κεντρομόλα, τους 99 βαθμούς που συμπτήσονται στην ποσοτική συσσώρευση και τον εκατοστό "ιερό" βαθμό που δίδει χάρη, λύτρωση και πρακτική λύση με την υπέρβαση και την μετατροπή στο . . . ανώτερο.

  Προσευχή και διαλογισμός.  Μαζική παραγωγή και ατομικότητα του εκάστοτε καταναλωτή και πολίτη.  Ευαίσθητα δεδομένα και ιερότητα της οικογένειας, της πατρίδας της θρησκείας και της περιουσίας.  Είναι οι πλούσιοι απλώς διαχειριστές του κοινωνικού πλούτου;  Είμαστε κατ'εικόνα κι ομοίωση του Θεού άρα ο Θεός μας έχει κατάθλιψη και πάει στον ψυχολόγο του;  Ας τα ξαναδούμε όλα από την αρχή πριν μας προλάβει ένα οδυνηρό τέλος.  Το παρόν ας γίνει το έναυσμα.

17Ν: παιδί σου είμαι Ελλάδα και σου μοιάζω

  Εδώ που τα λέμε το στυλ του Κουφοντίνα άλλαξε τους όρους του κλάσματος κι αντί για εικόνα ποινικών κι εγκληματιών σαφώς αναδύθηκε η πολιτική διάσταση της υπόθεσης.  Κι όσο αποδεικνύεται κι εμπεδώνεται ότι οι συλληφθέντες μετά από 27 έτη, δεν είναι πράκτορες της CIA, της Στάζι, της ΕΥΠ, κλπ αλλά είναι μαχητές με έστω ετεροχρονισμένη και ζεβλή αντίληψη για τα πράγματα, το καθεστώς όσους ταχυδαχτυλουργούς κι αν διαθέτει θα δυσκολευθεί τα μάλα.  Διότι η 17Ν χτυπά την χορδή του ταξικού ενστίχτου που το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε εν παρομοίω χρόνω να αποσιοπήσει, να πείσει ότι δεν υπάρχει πια - προφανώς βασισμένο πάνω στο θεώρημα του Τζέημς Φουκουγιάμα περί του τέλους της ιστορίας.  Το φαινόμενο Τρότσκι και η πολιτική ερμηνεία της γέννεσης και του τέλους της σοβιετικής επανάστασης, μπήκε από την πίσω πόρτα αλλά και από την κυρία είσοδο.  Κάποιοι νόμισαν ότι γλύτωσαν από δαύτο όμως να που μπήκε με τη σέσουλα στην καρδιά της εύθραυστης και εκ του πονηρού νηφαλιότητας.

  Βεβαίως, όσο κι αν ο Κουφοντίνας θα μιλεί πολιτικά, οι τεχνικοί πάσης εξουσίας θα ξεχωρίζουν εντέχνως το φόνο από το λόγο και ο πολιτικός μαχητής, απομυθοποιημένος, θα στέκει a priori ένοχος μπροστά στον εκπρόσωπο του νόμου και τον νόμο τον ίδιο.  Ο πολιτικάντης έχει το πάνω χέρι διότι είναι ευλίγιστος αλλά με σκλήρηνση κατά πλάκας στο τάχιστον των αρνητικών δεδομένων του.

  Κοντολογίς, η βία επί χούντας, το ανερμήνευτο της εξέλιξης της μεγαλύτερης επανάστασης των καταπιεσμένων στην ΕΣΣΔ, το πολιτισμικό πραξικόπημα από μέρους του ΠΑΣΟΚ εις βάρος κλασσικών αξιών της χώρας, χωρίς την βάσανο του ερμηνεύειν, και εμπεδώνειν, συν το οτι η πόλις-κτήνος η Αθήνα εγέννησε μιά χαραχτηριστική κτηναγωγία, συν το συνεργείν όλων των κοινοβουλευτικών παρατάξεων - ούτε κιχ δεν θα πω - φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.

  Εάν οι συλληφθέντες της 17Ν δεν είναι πράκτορες της CIA, της Στάζι, της ΕΥΠ, τότε την έχουν άσκημα και ΠΑΣΟΚ, και Aριστερά και Δεξιά.  Διότι θα χτυπήσει ξανά η χορδή του ταξικού ενστίχτου κι ας βρίσκεται σε βαθύτατη χειμέρεια νάρκη.

Και τότε η ταξική άμβλυνση που επεβλήθη από το στάτους μιάς και το ΠΑΣΟΚ είχε αναλάβει τη δικαιοδοσία από την ιστορική συγκυρία, θα αναιρεθεί.  Ετσι κι αλλοιώς και το ΠΑΣΟΚ μετά 27 έτη κλείνει τον κύκλο του.  Ο ρόλος του παίχτηκε.  Οσα τρικ είχε τα χρησιμοποίησε.  Τώρα ο τρελλός πόθος του ν'αρπαχτεί από την αρπαχτή των ολυμπιακών αγώνων δεν θα βρει αντικείμενο. Διότι άνοιξε τις μπουκαπόρτες προς τη Δεξιά.  Η οποία δεν είναι πανέτοιμη, δεν ανανεώθη αλλά είναι εκεί, κέρβερος-φύλαξ του αστικού κώδικα έστω και αν η αστική τάξη υπήρξε και είναι μπουχός εξ αρχής.

  Επαινεύουν την αστυνομική και κατασταλτική υπεροχή.  Αμφότεροι.  Ετερον λάθος τραγικό.  Αυτό που γέννησε τη 17Ν είναι οι αντιφάσεις της χώρας και της κοινωνίας της, ενδογενείς ή επίκτητες.  Βεβαίως η ιδιοτυπία της 17Ν ήτοι η ερμητική στρατιωτική διαταξή της και η αποφασιστικότητά της εξουδετερώθηκαν προσωρινά.  Το είπε άλλωστε και ο Κουφοντίνας.  Δεν πρόκειται να ξανασυσταθεί για τα επόμενα 10-15 χρόνια.  Δεν είπε, εξαρθρώθηκε δια παντός.

  Ηταν όμως η δράση της 17Ν δράση ή αντίδραση στη δράση του κατεστημένου;  Εκανε πρόταση εξουσίας;  Δεν το νομίζω.  "Να ερεθίζουμε την κοινωνία" είπε κατά τα λεγόμενα ο Κουφοντίνας.  Ηταν μια αντίδραση-παρέμβαση σε μια κατάχρηση έστω της αστικής τάξης, που ανέλαβε τη διαχείρισή της το ΠΑΣΟΚ, παροπλίζοντας τα ταξικά ατού της πατροπαράδοτης - έστω σταλινικής Αριστεράς.

  Αν η 17Ν δεν υπήρξε παρακρατικό όργανο του ΠΑΣΟΚ - αν και είναι tale quale - αντιλαμβάνεται κανείς το αλλοπρόσαλλο του ΠΑΣΟΚ μέσα στο ιδεολογικό DNA της 17Ν, το ΠΑΣΟΚ ας μη χαίρεται.  Δεν είναι υπέρ του, αφού μιλάμε πια έξω από τα δόντια.  Με το σλόγκαν περί ασφάλειας κάνει ενάμισυ βήμα μπροστά ένα στο πλάϊ και ενα πίσω.  Διότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι τέκνο της οργής όμως δεν είναι και εξωμήτριο της τελειότητος, όπως υποκρίνεται.

Η Δεξιά δεν έχει ένα άλλο μοντέλο.  Ποθεί τον κρατικό κορβανά τη ανοχή όλων των άλλων εξουσιών.  Κι αυτό πιά είναι προφανές.  Κι όταν κάποιος πάει να αντιδράσει εξουδετερώνεται γιατί ο πόθος των εξουσιών είναι κοινός και ένας: ο κρατικός κορβανάς.  Με ποιά λοιπόν λογική και ηθική αντιμετωπίζει το εν γένει στάτους μια πολιτική αντίδραση έστω τόσο βίαιη όπως η 17Ν;

  Ο αγαπητός Στέλιος Ράμφος στο κείμενο του εκτελεί ό,τι προερχόμενο εξ αριστερών βαφτίζοντάς το μαρξογέννημα, και εν πολλοίς δεν έχει κι άδικο από μέρους του.  Δίνοντας προτεραιότητα στη διαλεχτική της φύσης έναντι της διαλεχτικής της ιστορίας, παρατηρεί την καιομένη βάτο με τα κυάλια.  Δεν μιλεί εκ του συστάδην, δεν ακούγεται επιφώνημά τι από το τσουρούφλισμα των μαλλιών και των βλεφάρων του, κρίνει ίνα όπως κριθεί.  Και το κριτικιστέο εν προκειμένω είναι κάθε παγιωμένο και οστρακοποιημένο πραχθέν ή λεχθέν βάσει του οποίου κατορθώνεται η προσθαλάσσωση της συνειδήσεως, έστω και αν αυτό προέρχεται εκ του μαρξισμού, του χεγγελιανισμού, είτε από την πέννα του Ιωάννη του Χρυσοστόμου.

  Το αιώνιο παρόν θέμε να ξαναπροσδιορίσουμε κι αν δεν δυνάμεθα δεν φταίει αυτό, έτσι κι αλλοιώς αυτό είναι εκεί, ή μάλλον εδώ και τώρα κι ακόμη περισσότερο.

  Ολα όμως είναι μέρος του λόγου.  Οπως άνθρωπος δεν είναι μόνο η φιλοσοφία του, είναι και η σπλήνα του, τα γαστρικά υγρά του, τα αντισώματα, οι αναρωφήσεις του, οι αιμοροϊδες του, τα σφραγίσματα στα δόντια του, οι αυτοχειρίες του κλπ.

  Δεν είναι μόνο το κείμενο του Ράμφου αυτό καθαυτό.  Είναι που το διαβάσαμε στην Καθημερινή κι όχι στην Ελευθεροτυπία.  Και γιατί όχι στην Ελευθεροτυπία που πρώτη πλάσσαρε και τα ροζ τηλέφωνα κι αυτή δεχόταν τις περισσότερες των προκηρύξεων της 17Ν;  Γιατί στην εφημερίδα της πεφωτισμένης Δεξιάς;  Διότι δεν υπάρχει πεφωτισμένη Αριστερά ή είναι το ποθούν;  Και γιατί η 17Ν είχε μόνο σκότος αν ο πόθος της ήταν να βοηθηθεί έστω και ψυχολογικά ο μη κατέχων, ο καταχωνιασμένος, ο άμοιρος;

Εδώ που τα λέμε ας γίνει δημοκρατικά δυνατό να φτάσουν τα ώτα των αλλήλων διότι αλλοιώς πώς θα βγουν πάλι κατασταλτικά τρομοκρατικά ολοκληρωτικά συμπεράσματα και το σύνθημα: "βία στη βία της βίας ω βία" θα κρατά χρόνια.

  Τελικά η 17Ν τρομοκρατούσε ολόκληρη την κοινωνία όπως τρομολαγνικά ισχυρίζονται διάφορα channels;  Ή εκτόνωνε τη λαϊκή οργή οπότε το καθεστώς απολάμβανε σε τελική ανάλυση τα παράγωγα (τη νόρμα παραγογικότητας της 17Ν);  Επομένως ήταν έκων άκων ένα δορυφορικό στοιχείο στη πολυσυλλεκτικότητα του ΠΑΣΟΚ;  Μήπως η 17Ν απέδιδε "δικαιοσύνη" αυτήν που διέφευγε για ποικίλους λόγους, από τους ναούς της Θέμιδος και ούτω καθεξής;

  Και γιατί έχει γίνει παραδεκτό το γεγονός των εκτελέσεων των χουντικών κι αμερικάνων, πριν το '80 και ενοχλούν οι μετέπειτα;  Το ζήτημα επομένως η εκλογή η επιλογή του στόχου κι όχι ο φόνος καθ'αυτός σαν αποτρόπαιο έγκλημα;

  Ενα είναι σίγουρο: η 17Ν δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί σε καμμιά άλλη πόλη εκτός Αθηνών, στην Καρδίτσα π.χ.  Κι ο Στέλιος Ράμφος δεν θα μπορούσε να μένει στη Λαμία π.χ. αλλά μένει στην Πεντέλη απ'ότι θυμάμαι, καθώς και η 17Ν έμενε στα νησιά - διγενείς ακρίτες - και στις εξοχές της Αθήνας.  Εντός εκτός ντο.

  Η Αθήνα είναι μια πόλη - πρώτη βρώμικη πόλη στην Ευρώπη ένατη στον κόσμο - που παραφύσιν θα παίξει το ρόλο της κολυμπήθρας του Σιλωάμ για το ολυμπιακό ιδεώδες (sic!).  Σ'αυτή την πόλη ομφαλό της Γης μένει η 17Ν αλλά και ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος.  Μήπως είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος;

Ηταν καλό το κείμενό του ομολογουμένως, τουτέστιν εντυπωσίασε ακόμη και τον κ. Παυλόπουλο της ΝΔ.  Ομως βάσει τίνος κριτιρίου και κώδικα λέμε: αυτό είναι καλό αυτό είναι κακό;  Αφού αυτόν τον δυϊσμό τον υπαινίσεται ο φίλος Στέλιος, και όχι μόνο.  Γιατί δεν έγραψε ένα τέτοιο εμπνευσμένο κείμενο και για τα τροχαία που εκδηλώνουν με τραγικώτατο τρόπο το στιλ του αθηνοκεντρικού στάτους ώστε να συγκινήσει δις τον κ. Παυλόπουλο;  Δεν είναι ένα φαινόμενο όταν είμαστε πρώτοι σ'αυτούς τους άδικους θανάτους για τους οποίους δεν ασχολούνται επίμονα τα ΜΜΕ αυτή η απαρχή της αθηνοκεντρικής δημοκρατίας του 2002;

  Με 25 νεκρούς γλύτωσε το σύνολο κατεστημένο, ούτε ένα νεκρό το χρόνο.  Αν δρούσαν σε στιλ ΕΤΑ ή IRA και πετούσαν βόμβες αφειδώς στο δρόμο τι θα θρηνούσαμε;  Τα στελέχη της 17Ν, και του Γιωτόπουλου συμπεριλαμβανομένου δεν έζησαν το μαζικό κίνημα πριν τη Χούντα.  Γι'αυτό είχαν μια μιλιτέρ άποψη κι όχι βαθειά κοινωνική.  Αλλά είναι και φυσικό.  Σε μια χώρα που είναι τρίτη στον κόσμο σε αγορά όπλων - κι αυτό γίνεται περισσότερο για τις μίζες πρώτη ύλη για την εξαγορά συνειδήσεων και όχι για την Ελλάδα ρε γαμώτο καθαυτή γιατί αλλοιώς σημειωλογικά θα διαπιστώναμε ένα διαφορετικό στιλ άσκησης εξουσίας και λατρείας προς τον πολιτισμό - σταυροδρόμι ξεπλύματος χρήματος, καίριο πέρασμα πορνείας ναρκωτικών συν το ότι ο ελληνας ανεδείχθη ο πιο αναίσθητος ως προς το περιβάλλον, είναι φυσική απόροια μια οργάνωση που αναφέρεται στον Τρότσκι και έχει σταλινιστικές πρακτικές.

  Ακούμε να γίνεται λόγος έως ορυμαγδός περί δίκαιης δίκης.  Δεν ξέρω πώς να ονομάσω μια τέτοια δίκη, άδικη ή δίκαια.  Το ουσιώδες είναι τι συμπέρασμα βγάζουμε εμείς, ο λαός εν ονόματι του οποίου ορκίζονται απαξάπαντες αλλά οι ίδιοι απαξάπαντες του γυρίζουν την πλάτη διότι τη σήμερον υπεράνω όλων είναι τα συμφέροντα κι αυτά επιβάλουν λογικές και παραλογισμούς.

  Λοιπόν;  Η ρωσσική επανάσταση ήταν έγκλημα εις βάρος της ανθρωπότητας;  Σ'αυτό το ερώτημα πρέπει ν'απαντήσουν οι κκ. δικασταί πριν ανέβουν στα έδρανα.  Κι ο Τρότσκι τι ήταν ο Τρότσκι κατά τον κ. Ράμφο: ένας εβραίος που ανέτρεψε τον καλό πατριώτη Τσάρο για να επιβάλει την εβραϊκή θέληση για πλήρη επικυριαρχία;  Συμπτωματικά ήταν και ο Μαρξ εβραίος, και η Λούξεμπουργκ και ο Ράντεκ και ο Λουνατσάρσκι κλπ κλπ.  Πριν ανέβουν στα έδρανα οι δικασταί πρέπει να μας πουν την προσωπική τους γνώμη για τις δίκες της Μόσχας και να σχολιάσουν τις ομολογίες των Ναζί στις μετέπειτα δίκες κατά τις οποίες οι εκλεκτοί του Χίτλερ διάβαζαν την Αγία Γραφή και λάτρευαν ως ήρωα και μοντέλο τον Ιησού του Ναυή.

Εγώ που ήμουν πάντα ενάντια στον Ιησού του Ναυή και ενάντια σε κάθε μορφή βίας - και που την εξόντωσή της μαζί με τις αιτίες που τη γενούν ευαγγελίζονταν η σοβιετική επανάσταση - πιστεύω ότι ο Τρότσκι το πίστευε βαθειά και ο στόχος ήταν υπαρκτός και κατηγορήθηκα για αρχηγός της 17Ν από τον αείμνηστο εισαγγελέα Τσεβά.  Και βάσει του υπομνήματός του ο κ. Μητσοτάκης είπε ότι επί κυβερνήσεώς του κρατούσαν τους τρομοκράτες - προφανώς κι εμένα μαζί - αλλά κάποιοι δεν τους άφηναν να τους (μας) συλλάβουν.  Και όποτε ζόριζαν τα πράγματα με ειδοποιούσε ο Κρυστάλης κι εγώ πήγαινα και κρυβόμουνα.  Κι όλα αυτα βάσει ποίας αισθήσεως περί δικαίου;  Η Ασφάλεια, λέει ο Ντάνος έδινε στοιχεία για μένα στον Τσεβά.  Τι στοιχεία;  Ποιός ασφαλίτης ακριβώς;  Εχω κι εγώ δικαιώματα σ'αυτή την κοινωνία γιατί καλώς κακώς αγωνίστηκα για την έστω τούτη δημοκρατία.  Δεν έχουν μόνο δικαίωμα οι ασφαλίτες, οι δικαστές, οι μεγαλοεργολάβοι και οι επαγγελματίες κονδυλιοφάγοι.

  Μέσα σε τι κοινωνικό πλαίσιο ευνομίας κρίνουν ίνα μη κριθούν;

  Εκαστο καθεστώς θέλει το φωτοστέφανό του.  Κάθε κλάδος δουλεύει εαυτοκεντρικά.  Η κοινωνία όμως ποθεί εθνική συνείδηση, που μέσα στο πραξικόπημα να μετατρέψουν την Ελλάδα σε επιχείρηση για να την προσαρμόσουν άτσαλα στην αδηφάγα παγκόσμια αγορά, το περί συνειδήσεως το εγκαταλείψανε.  Ο βάρβαρος τρόπος - και η συνενοχή όλων - της κατάργησης της κοινωνίας γένησε προφανώς την απελπισμένη και ανέλπιδα αντίδραση της 17Ν, ηγετών τε και στελεχών.  Τώρα μιλούν για ασφάλεια.  Ασφάλεια τίνος;  Με λοβοτομή στο πνεύμα;  Τι απελευθερωτικό και πρωτοπόρο παράγεται μέσα σ'αυτή την καναδοελβετοποίηση της Ελλάδας;  Μέχρι να μας πουν ένα πρωϊ: αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε τώρα είμαστε στη moneyland, στο σνίτσελ, στο καταθετικό σύνδρομο, στις άπιστες κάρτες πίστεως, θα σας αλλάξωμε την πίστη: και είχαμε άκρατα κοινωνικά φαινόμενα: τη 17Ν, τον Κοσκωτά, το μπαχαλοπανταζιστάν, τα Νίτρο, Κλικ, τα ουκρανάδικα (1.500.000 έλληνες επιδίδονται σε αγορασμένο έρωτα με κορίτσια από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, σαν ένας θρίαμβος του τζάμπα μάγκα, αυτού που πήρε τα φράγκα γιατί η χώρα του έγινε ρουφιάνα των βαλκανίων, σ'αυτό οι καλοί μας δικασταί τι λένε;).  Κι εμένα ας πούμε, που αντέδρασα προς πάσα κατεύθυνση κάνοντας προτάσεις πολιτισμού, με περιθωριοποίησαν.  Με τη 17Ν θα συνεννοηθούν γιατί έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης.  Μ'εμένα όχι, και δεν το λέω αυτό τυχαία.  Ομως ας αφήσωμε προσωρινά εμένα.

Αν δεν γινόταν το περιστατικό στις 29 Ιουνίου, πώς οι υπηρεσίες όλες θα δρούσαν προκειμένου να συλλάβουν τη 17Ν;  Γιατί συνεχώς αυτοπαινεύονται;  Τι τους έπιασε;  Εικοσιεφτά χρόνια ρεζιλίκι, κατανοούμε ότι έχουν πάθει μια ψυχολογία, που δεν αντιλαμβανόμαστε το βάθος της (τώρα ο Χρυσοχοϊδης μας κάνει ρεσιτάλ ιδεολογικής προσαρμογής της χώρας στα νέα δεδομένα - ποια είναι αυτά τα νέα δεδομένα;) αλλά όχι να επισημοποιούνται οι αντιφατικότητες.  Τώρα θα κανουμε, υποτίθεται, τους ολυμπιακούς με Βενιζέλο Κόμμοδο και με Τζωρτζ Μάϊκλ αισθητικό καθοδηγητή.  Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς άστα ας μη τα συζητάμε.  Γιατί υπάρχει και νόμος και δορυφόρος που καταγράφει.  Κι άντε μετά να ζητάς τίμια δίκη.

  Το ΠΑΣΟΚ πλένει ξεπλένει τα χέρια του.  Αυτό ποτέ δεν χρησιμοποίησε το καρότο και το μαστίγιο.  Είναι τόσο καθαροί οι άνθρωποι που η καθαριότης τους - μισή αρχοντιά - αντανακλάται στην Αθήνα, στο Θερμαϊκό και σε άλλους - για να μη πω όλους - τομείς.

  Το ΠΑΣΟΚ έγινε θέλοντας και μη διαχειριστής - μεταχειριστής κατά το μεταπράτης - των αγώνων μας, των αγώνων όλων μας και του καθενός ξεχωριστά.  Εν ονόματι του σοσιαλισμού.  Εξωβέλησαν τα καλά στοιχεία κι έχτισαν την συναίνεση πάνω στους χουντικούς και τους ύποπτους που φρόντισαν νάχουν την όποια ισχύ παντίοις τρόποις.  Κάποια standards άλλαξαν, πολιτισμικά η χώρα βούλιαξε.  Γιαυτό εντυπωσιάζεται ακόμη και ο κ. Παυλόπουλος από το κείμενο του Ράμφου μετά από τόσα έτη, αν και έχουν ξαναειπωθεί, τάπαμε κι εμείς καταδιώχθημεν.  Τώρα ο Στέλιος τόλμησε ένα ακόμα μανιφέστο για την πεφωτισμένη Δεξιά που δεν ιδρώνει το αυτί της για το φλέγον ζήτημα του πολιτισμού αλλά συγκινείται από την ιδεολογική της γκαρνταρόμπα.

  Πού πάει η χώρα, έστω και μετά τη σύλληψη της 17Ν;  Θα το αφήσωμε στον θριαμβευτή των ημερών τον κ. Χρυσοχοϊδη, δικηγόρο να μας το αναπτύσσει.  Ολοι συμφωνούν ότι πρέπει νάχουμε μια τέλεια αστυνομία.  ΓΙΑΤΙ;  Τι κάναν οι έλληνες;  Αυτοί που θα αναβαφτίσουν το ολυμπιακό ιδεώδες;  Σιδεροδέσμιοι θα το αναβαφτίσουν;  Ισα ίσα ένας λαός με σώας τας φρένας και υγιές αισθητήριο, συνεργόντας στην άμεση δημοκρατία, στην αυθεντική ελευθερία του δεν χρειάζεται ούτε 17Νοέμβρες ούτε αστυνομίες.  Είναι μέσα σ'αυτό που υπαινίσσεται ο Ράμφος, στην πεμπτουσία.  Οποιος έχει όραμα μια τέλεια αστυνομία αυτός πρέπει να δικαστεί, αλλά από ανθρώπους σαν και μένα.  Να μην μένουν στον δικανικοκεντρικό ναρκισσισμό αλλά στο κατ'ευθείαν.  Αυτό σημαίνει κοινωνία των πολιτών, κι όχι των τηλεθεατών και χαζοκαταναλωτών όπως πασχίζουν μέρα νύχτα όλοι αυτοί οι ρεζίληδες - μαζί κι ο Χρυσοχοϊδης - για να πετύχουν.  Μια κοινωνία που στηρίζεται σε Χρυσοσοϊδηδες κι όχι σε χρυσοχόους και οινοχόους είναι ένοχη, είναι τυραννική, απορριπτέα.

  Οταν γράφει κανείς τέτοια κείμενα - για να μη λένε ότι οι διανοούμενοι σιωπούν ενόχως - και τύχει μετά να σέρνονται οι διανοούμενοι, οι λέγοντες σιωπούν ενόχως.  Πιστεύω ότι παρ'ότι ο Τζωρτζάτος είναι στη φυλακή πάμπολλοι Ελληνες παίρνουν το ηρεμιστικό τους για να κοιμηθούν το βράδυ κι ούτε φταίει ο Μαρξ γι'αυτο, ο οποίος άλλωστε δεν ζει.

Let's make an attempt to solve the situation in the Middle East.  The first things I anticipate transpiring, should this modest proposal ever be implemented, are a) a merger of fundamentalists, Palestinians, Jews, Arabs, Greeks, Americans, etc. into a unified front against me and b) they will begin to ponder it.  And if they are assisted toward having or creating a new, simple and fresh concept based on contemporary data and experience, they will comprehend the historical dimension and which truth is hidden behind the realities which are so numerous.  Either way, Arabs and Jews (but Christians as well) have a common denominator: monotheism, admittedly in variations.

  It is our position, then, that Palestinians and Jews share a common lineage: they are descended from Egypt as to their citizenship and from Crete as to their consciousness.  Or rather, the Palestinians have been proven as originating entirely from Crete and the Jews - as is now being proven - are the followers of the Pharaoh Akhenaten who adopted the Cretan model of life, overturning thousands of years of tradition in mighty imperial Egypt.  These followers were exiled by the generals and priests of Ammon, lost in the vastness, and forged into a national entity by the variety of experiences they had wandering in the void, mixing with other peoples such as the Sea Peoples, the hordes and remnants of the Trojan War such as the Danaeans, etc.  These same Jews, who in the course of events changed their composition, persevered however in bearing with them, like a mysterious testament, monotheism, which was the fundamental idea they had shouldered coming out of the largest upheaval the world had seen, back then under the Pharaoh Akhenaten.  Bitter experiences then.  But also the grace of bearing the burden of the ultimate experience which gave them instinctively the right to act as the chosen people of God since they combined the genes of two powerful ways of life in one: that of Egypt and that of Crete and the Aegaean culture.  3,500 years later, in our days, the golden circle closes and interpretation illuminates the dark corners of a history and affair that influenced and tormented half of the human race and, though it offered a spectrum of culture, did not free mankind from the contradictions which have fallen to our lot to pinpoint and to relieve of their absolute tension.

  Do the Palestinians truly feel like Palestinians?  I do not imagine it and I do not see it.  They suffer from the crushing influence of the Arabs.

Is Israel - the once mighty Canaan - the Holy Land of the Jews or is it Amarna of Egypt?  I see it as the latter.  And this automatically produces many dimensions, questions and horizons.

  The Jews were the aristocracy of Crete and Egypt.  This is why they endured through the centuries and why mankind, including the Arabs and Christians, owes them so much.  Consequently many things must be re-evaluated with care while paying due respect to all that has come down from father to son and has accumulated like stalactites in morals, traditions, and religious customs.

  To start with, on hearing all this, one, especially an Arab or Palestinian, may say that since the Jews originated in Crete, they should go to Crete and vacate the premises.  A dilemma emerges which existed before as far as the Palestinians are concerned.  Some years ago I told certain Palestinians here in Greece: "Since you know that you are descended from Crete, let's issue forth together, Cretans and Palestinians, proclaim it internationally and organize cultural events as compatriots, illuminate the facets of this story and pull the rug out, peacefully and nicely, from under the feet of the Jews."  (At the time, I was entirely ignorant of the new astonishing evidence concerning the origin of the Jews.)  The Palestinians replied that if they were to say they were Cretans, the Arabs would not support them and the Jews would tell them to leave and go back to Crete.

  We see, then, that there is a set way of thinking which, both in the one camp as well as in the other, is the same and is in need of replacement.

  In practice this is all difficult but not unaccomplishable.  Either way, we are talking from within an absolute deadlock which of course does not only concern the conflict between Israel and Palestine but also between the Arab world in general and the United States, which are now guided by the Jewish lobby.  And this is where things get complicated. But this is also where the riddle becomes more fascinating.  Dialectics, the mother of us all, formulates and reformulates according to its will all that is accomplished or not.  It is the task of mankind, once they have evolved beyond the bestial stage of dog eat dog, to listen to what the meaning is, what the message is at any given moment.  If man does not produce a conscience, he is no better than an animal.  There is nothing wrong with an animal but it is, after all, an animal.  And saying that man is a divine animal will be a mere bit of sophistry.  We must heal the wounds inflicted on logic and pay due attention to the lost historical dimensions.  We say that memory means everything to the human existence.  Memory is the treasury, action is the key to the gate.

  One of my partial proposals is the creation of a new special status for Jerusalem, the city-symbol.  Let it be governed by a universal council with me as its president as I am in a position to clarify succinctly what a theist is, what an atheist is and what an entheist is.  In this way the chasm can be bridged by transcendence.  Because the creative confusion will occur and the sense of a return to Amarna and Knossos will become more intense as the theory assumes flesh and bones and produces a new popular culture.

  Sectionalism is emancipated only in its worldwide dimension and the worldwide dimension is emancipated only in the universal dimension.

  I would not be in a position to delve into and penetrate the nucleus core of this matter if I had not been nourished by the teachings of Osho who defines the universal human element.

  Is it possible for those interested to openly and honestly discuss these things and put them on an agenda without the appearance of suicide bombers from all sides to blow them up?

  If not, should we station 2,000 natives of Crete armed to the teeth to guard the summit?

  Either way, if I were not from Crete and if it were not for the timing, we would not be groping for the antidote.

The present note is merely a dry text.  It is however the starting gun.  I have in mind many things which are floating about and require communication and realization.  Books, films, summits, psychodramas, thrills and spills on a worldwide level.  Because that is what it is all about.  If we do not solve it, if we do not heal this wound the danger of a nuclear war is both present and visible, a third and final world war.  The collision of cultures does not only serve the law of differentiation.  It also contains a good deal of ignorance which originates in the cosmogonic voids associated with the general act of becoming and in the memory of man.

  If the library of Alexandria had not been burned, perhaps the damage would have been more limited.  It is however a fact that the Egypt of 1350 and the Crete of before 1450 - the destruction of Santorini - were lost for 3,500 years and discovered at the same time, around 1914.  Freud put forth the theory of Akhenaten and the Jews.  Gary Greenberg strengthens the Akhenatenic theory with much evidence.  And I, using intuition and evidence, extend this theory and put things in their proper place.  Now it remains to the peoples concerned - Graeco-Cretans, Egyptians, Syrians, Palestinians, Jews, Westerners, Christians, etc - to prepare themselves for the change.

  I believe the message is one of hope and not simply a theory for the sake of theory.  Along the way we will examine the connection of Knossos with the culture of Ra and the culture of Ram and how they expanded to all the lands of the races of the Far East as Buddhism and how it was distilled there.  Many researchers connect all this with the culture of the American Indians and speak of a once existent single planetary culture that has been lost.  But it was not lost since the flame of its golden epilogue was passed on through Knossos in all directions so that today we can bring these fragments closer with better judgement and archaeology and have the holy puzzle appear again.

  It is not only hunger, which makes the peoples of the third world struggle and react.  It is the resolution management of differences in such a way that they do not reach confrontation.  We need a new unified planetary conscience, which will arrange the numerous features of the nations, hereditary and new, in a hierarchy guided by humanistic and logical criteria.  We have love for all things.  In their totality as well as individually.  And because Crete is exactly in the middle of the hemispheres and was once blessed with rationalism and esotericism in an authentic dogma which combined these two and offered the world of that time a centre of gravity, now it returns to remind us of this event and to unite the two ends of the severed rope.  All human beings and each separately can and must help with this.  The proposals will be made.  Grafts will be attempted onto the great Synthesis.  After the Exodus, an Eisodus will be attempted as an indication that we are relieving the pressure from the impasse by following the correct course.  Return to the new Amarna, to Knossos.  Let's reverse the circle, extolling the universally human, the sanctified division of totality, sectionalism and universality, the centrifugal and the centripetal, the 99 degrees which converge into the quantitative accumulation and the "holy" hundredth degree which bestows grace, redemption and a practical solution by transcending and transforming into . . . the sublime.

Prayer and meditation.  Mass production and the individualism of each consumer and citizen.  The sensitive given conditions, the sanctity of the family, of one's homeland, religion and wealth.  Are the rich simply executors (in the testamentary sense) of the social wealth?  Are we created in God's image?  Does this imply that our God has bouts of depression and goes to his psychologist?  Let's examine everything from the beginning before we are overtaken by an excruciating end.  Let the present serve as the commencement.