Για λόγους σουρεαλιστικούς σταμάτησαν οι παραστάσεις στο Μονοκοτυλήδονο, Τραπεζούντας (Τα μικρά μαγαζιά με τις μη επαγγελματικές προδιαγραφές, με την πρώτη έντονη επιτυχία τινάζονται στον αέρα). Εν τω μεταξύ ο Μανώλης Ρασούλης, έκανε στις 14 Γενάρη, διάλεξη – μάθημα στους φοιτητές της δημοσιογραφίας του Αριστοτελείου πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Επίσης έπαιξε στης 29 Γενάρη στον ετήσιο χορό της ΕΛΜΕ Πιερίας, μια εκδήλωση ιδιαιτέρως επιτυχημένη και ήδη έχει δρομολογηθεί για της 25 Φλεβάρη μουσική συμμετοχή στον ετήσιο χορό του ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη.

Σήμερα είναι 13-7-2002. Μετά τη συναυλία-φιάσκο στον Π.Α.Ο.Κ. πολλά έλαβαν χώρα. Συναυλίες, ταξίδια, ετοιμασίες δίσκου και βιβλίου, ιδεολογικές ανατροπές μεγίστου βελινεκούς.
Η πιο ενδιαφέρουσα συναυλία έγινε αρχές Ιούνη στο Λουξεμβούργο-η καλύτερη των τελευταίων 20 ετών μας εδήλωσε ο πρόεδρος των εκεί κρητών Γιώργος Αεράκης και δεν το αμφισβήτησα- , το πιο ενδιαφέρον ταξίδι έγινε στο Ισραήλ τον Απρίλη-Μάη, το CD που ετοιμάζουμε με τον Χάρη Παπαδόπουλο πιθανόν να λέγεται ‘Μακρυγιάννης-Κοντογιάννης κι η Ελλάδα ακόμα ζει’ με τραγουδιστές τον Δ. Κοντογιάννη, τον Κώστα Σμοκοβίτη και μένα.
Ένα CD που έβγαλε η LYRA χωρίς να με ρωτήσει με τίτλο ‘Ένα κι Ένα’, είναι μια σαλάτα τάχαμ σκόρπια Ν^ο 2, τραγούδια που πήραν από διάφορους δίσκους μου στη LYRA, μια ιδέα φιάσκο, προσβλητική συμπεριφορά και στο πρόσωπό μου και στη δουλειά μου. Προσπάθησα να βρω μια πραγματιστική λύση-αντί να τους κάνω ασφαλιστικά μέτρα-και ζήτησα 10,000 Є. Μου ανταπέδωσαν το χτύπημα προσφέροντας μου 1,000 Є. Έγκειται η ανταπάντησή μου. (Οι εταιρίες δίσκων φρονούν-και για αυτό παραφρονούν-ότι έχουν το πάνω χέρι, είναι οι γαμάω και ό,τι τους εγκαβλώσει κάνουν συνήθως εις βάρος των δημιουργών. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι το τραγούδι και το τραγουδείν υπήρξε εκατομμύρια χρόνια πριν τις εν λόγω εταιρίες. Η πρώτη ηχογράφηση στην Ελλάδα έγινε πριν 100 χρόνια, τώρα πως πρόλαβαν και επικυριάρχησαν πλήρως επί του φαινόμενου «τραγούδι» μέσα σε 100 χρόνια, ούτε ο Καλιγούλας δεν θα μπορούσε να το κατορθώσει. Α, να δούμε.

Το βιβλίο το οποίο αυτή τη στιγμή τυπώνεται από τον «Κάκτο» θα έχει τον heavy-metal τίτλο «Οι Εβραίοι είναι Έλληνες – κρήτες» και με υπότιτλο «Καλύτερα Αλλαντίν παρά μουτζαχεντίν». Θα ‘χει φάση και τζόγο. Ήδη μίλησα γι’ αυτό στα ΜΜΕ και έγινε της τρελής. Ακόμη και τη ζωή μου απείλησαν. Θα βάλω σύντομα στη στήλη Ήχος και Βίντεο τη συνέντευξη στον FLASH.

Πρόσφατα έγινε μια συμπαθής συναυλία στο θέατρο Κήπου της Θεσσαλονίκης, μετά από 4 χρόνια. Δεν την ήλεγχα. Γι’ αυτό και δεν άστραψε. Μια καλή κάναμε την περασμένη Τετάρτη στο Κιλκίς όπου αφιέρωσα το τραγούδι «Ο φαντάρος» στον ξάδελφό μου συνταγματάρχη και διοικητή του εκεί στρατού Μηνά Ρασούλη άρτι αφιχθέντος εκ του Αφγανιστάν (βάι μανούλα μου!)

Στις 18 εν Αθήναις θα παντρευτεί η κόρη της αδελφής μου-αν αυτό σας λέει τίποτα-της αδελφής μου Ανθής που μου ‘γραφε τις εκθέσεις στο σχολείο και που δίπλα στο σπίτι της ήταν η γιάφκα της 17Ν, εν οδώ Πάτμου ­–αν αυτό σας λέει τίποτα-. Κατόπιν 26 Ιουλίου θα γίνει συναυλία στο Ηράκλειο Κρήτης κι εκεί θα παρουσιάσω τις νέες μου απόψεις για τους Παλαιστίνιους, τους Εβραίους και τους Αιγύπτιους (Κουλουάχατ).

Γενικώς τα πράγματα έχουν την εξής σειρά: κάλλιστα και χείριστα δρουν ταυτόχρονα, έχω γίνει εργοτάξιο πλήρους χαράς και θλίψης, ανιχνεύοντας ανά πάσα στιγμή το DNA του γίγνεσθαι.

Θα ήθελα όλα αυτά να σας τα έλεγα κατά φάτσα μ’ ένα βίντεο, αλλά μου εξηγούν τα παιδιά εδώ στo "Δίκτυο των μουσών" ότι η εικόνα θα μου φάει όλα τα bytes και θα ζοριστεί ο κυβερνοχώρος μου. Θα τολμήσω μια μικρή μερίδα εικόνας μιας και η εικόνα είναι το επικυρίαρχο στην εποχή μας, κι όποιος μεταχειρίζεται την εικόνα και το σεξ-απίλ του κοσμάκη (βλέπε Nitro) είναι ο σοφός Σοδομών.

Εδώ δώσαμε όρκο να πυκνώσουμε την ανανέωση του site και να διορθώσουμε τα ορθογραφικά λάθη που μαστίζουν τα κείμενα.

Θέλουμε ακόμη δουλειά. Αλλά όπως λέμε, δεν ζούμε για να δουλεύουμε αλλά δουλεύουμε για να ζούμε.

Πιστεύετε ότι σας δουλεύω;

(αυτές τις μέρες εργαζόμενοι τινες προσκείμενοι στο φιλικό μου περιβάλλον, εκφράζοντας σύνδρομα της  πλέμπας, και παράπλευρες απώλειες της ταξικής πάλης, με περιέλουσαν με όρους όπως: άχρηστος, μη παράγων τίποτα, τεμπέλης, μη ξέρων τι εστί να εργάζεσαι και πράγματι να κουράζεσαι κλπ. κλπ. κλπ.)Και είμαι 57 χρονών κι έχω ακριβώς 40 χρόνια προσφορά. (Δηλαδή αν η 17Ν ήταν 18Ν ο Ξηρός θα είχε μαζί του 18 κλειδιά;)

ΥΓ1

Πως θα μπορούσα λοιπόν να ήμουν ο αρχηγός της 17 Νοέμβρη όπως επίστευε ο αείμνηστος Εισαγγελέας Τσεβάς και η Ασφάλεια την ώρα που η 17Ν έβγαλε ανακοίνωση υπεράσπισης του τραγουδιστή Νταλάρα;

Όταν έδιναν αντιστασιακές συντάξεις ρώτησα τον πατέρα μου: μιας και πολέμησες κι ήσουν μέσα στην χουντική μαύρη λίστα των εκατό εμπόρων δεν θα κάνεις αίτηση; Απάντηση: Εγώ πολέμησα για την πατρίδα μου και όχι για την σύνταξη (ο πατέρας μου πολέμησε στην Αλβανία έπαθε κρυοπαγήματα έμεινε χρόνια στις Ιταλικές φυλακές της Αμαλιάδας, ο αδελφός του Βασίλης ήταν στο Μαουτχάουζεν, οι φίλοι του ή εκτελέστηκαν ή ήταν εξόριστοι. Πέθανε με την πίστη ότι ήταν στο κόμμα των τίμιων (και ήταν ένας τίμιος και άξιος άνθρωπος) το ΚΚΕ μόνο τελευταία είχε μια αφίσα της Βάσως Παπανδρέου στο δωμάτιό του, επηρεασμένος κάπως από μας).

Γι’ αυτόν τον άνθρωπο είπε πικρή κουβέντα ο αρθρολάγνος ηγεμόνας του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος, σε μια από τις δίκες με τον τραγουδιστή Ντάλαρα, μίλησε ειρωνικά ότι “στον κατηγορούμενο έδωσε πλούτο ο πατέρας του που είχε”, ενώ ο πελάτης του τα ‘κανε μόνος του, δημαγωγώντας όπως πάντα. Ο Κωνσταντόπουλος είναι δημοφιλής πολιτικός γιατί στην TV γράφει ως σιλουέτα θυμίζοντας διευθυντή ασφαλιστικής εταιρίας, γι’ αυτό ανεβαίνει η δημοτικότης  του και κατεβαίνει ο ΣΥΝ. Μιλά αυτός που υπήρξε νομικός σύμβουλος εφοπλιστών.

Την ώρα που ο εισαγγελέας Τσεβάς ήταν έτοιμος να με συλλάβει, και η εφημερίδα του Ισραηλίτικου Συμβουλίου Ελλάδας με χαρακτήριζε επικίνδυνο χιτλερικό, η ακροδεξιά εφημερίδα Στόχος επικίνδυνο αριστεριστή, τα κιτάπια της Εκκλησίας αιρετικό Νο2 και σατανιστή, ο Ριζοσπάστης μου ‘δηλωνε ότι εμένα ούτε διαφήμιση δεν θα μου έβαζε (και κράτησε το λόγο του), την ώρα που ο Μάκης Μάτσας ιδιοκτήτης της Μίνως μου δήλωνε ότι είμαι στη μαύρη λίστα, άρα σ’ όλο το δισκογραφικό κύκλωμα, την ώρα που ο Κωνσταντόπουλος με καταδίκαζε 11 μήνες φυλακή επειδή είπα στην Αλεξίου ότι “η λογική σου μου θυμίζει hot-dog”, ο Σεραφείμ Φυντανίδης δεν μου έβαζε κιχ ούτε για τους δίσκους μου ούτε για τα βιβλία μου, ο Βενιζέλος με ρωτούσε στο γραφείο μου: ποιος είστε, τι κάνετε;, φίλοι και συνεργάτες με πρόδιδαν ο ένας πίσω από τον άλλο και φυσικό ήταν να θυμηθώ το ανέκδοτο: εγώ κι όλοι σας. Ποτέ τόσοι πολλοί δεν πολέμησαν ενάντια σ’ έναν τόσο έναν.

Αυτό μου θυμίζει την ανανδρία των Ελλήνων όταν ξεκίνησαν την εκστρατεία ενάντια στην Τροία. Εκατό βασιλείς μαζεύτηκαν και εκστράτευσαν ενάντια σ’ έναν τον Πρίαμο. Δέκα χρόνια δεν μπόρεσαν να πάρουν την Τροία, οι Τρώες τους πήγαιναν πετσοκόβοντάς τους ώστε αναγκάζονταν οι Έλληνες να καιν τα καράβια τους για να μην το σκάνε οι στρατιώτες τους. Και μετά πήραν την πόλη με απάτη, με το ξύλινο μουλάρι του Οδυσσέα. Άνανδροι από την κορφή ως τα νύχια και αυτή την ιστορία τη διδάσκουν για να υπερηφανεύονται τα νιάτα μας. Άραγε τα ‘ξερε όλα τούτα ο Ξηρός όταν βάφτισε τον γιο του Έκτορα; 

Λίγο καιρό ακόμα να δείχνουν τα ΜΜΕ την ισπανίδα Αλίθια θα την ερωτευτούμε όλοι. Από καραμπόλα και λόγω ονόματος μου ‘ρχεται,στην Ισπανία, στη Σαραγόσα, στην υπέροχη καθεδρική της Μαντόνα Ντελ Μαρ, όπου τότε ζούσε ο ζωγράφος Γκόγια,τον εκάλεσε ο καρδινάλιος να ζωγραφίσει τους μικρούς τρούλους ώπερ και εγένετο. Ζωγράφισε την Αρετή, την Εγκράτεια κλπ.. Όταν ζωγράφισε την Αλήθεια την έκανε ολόγυμνη. Κι όταν το αντίκρισε ο καρδινάλιος βγήκε έξω από τα ρούχα του. Ανεπίτρεπτο είπε. Θα της βάλεις ρούχα. Ο Γκόγια μουλάρωσε. Αποκλείεται είπε. Και πράγματι αρνήθηκε. Η Αλήθεια είπε είναι γυμνή. Οπότε ο καρδινάλιος φώναξε τον κουνιάδο του Γκόγια να ντύσει την Αλήθεια. Κάτι έγινε και δεν αποτελειώθη το έργο. Εσβύσθη αλλά έμεινε κενό. Στη Σαραγόσα, επειδή εκεί είναι ο Μανόλης, ο φίλος μου, πάλι από καραμπόλα ας του γράψω ένα στιχάκιο ως χαιρετισμό:

Στη Σαραγόσα,

Στην πόλη του Γκόγια  

Συνάντησα τον Μανόλη  

Από τα κάτω Πορόγια.

 Άστα λουέγο.

ΥΓ2.  Πρόσφατα στην Ευρώπη κατέδειξαν την Αθήνα –την πόλη που θα αναβαφτίσει το ολυμπιακό ιδεώδες- ως πρώτη βρόμικη πόλη και ένατη στον κόσμο. Η πρότασή μου είναι να βοηθήσουμε με τον πατριωτισμό που μας διακρίνει τους Αθηναίους να κάνουν την Αθήνα πρώτη βρόμικη πόλη στον κόσμο, να προπάρουμε το χρυσό μετάλλιο, να ‘ρθει κι η Δόξα ν’ αποπατήσει στην αθάνατη πόλη.   

ΥΓ.   Όταν γύρισα από το Τελ Αβίβ τον Απρίλη, όπου βίωσα πάμπολλα ακόμη και την βόμβα – αυτοκτονία με 16 νεκρούς και εμπέδωσα ότι οι καμικάζι μαζί με τους άλλους ανατινάζουν και το κατακτημένο δικαίωμα του καθενός να ταξιδεύει, να πίνει καφέ, να ερευνά όπου θέλει, έτυχε και πήγα σε μια ομιλία υπεράσπιση των Παλαιστινίων στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα. Εκεί ήταν ο Γιάννης Φελέκης με τους συντρόφους του, από τους οποίους ορισμένοι είχαν πάει στη Ραμάλα, είχαν συναντήσει μάλιστα και τον Αραφάτ, και ήταν πανέτοιμοι να μας τα πουν χαρτί και καλαμάρι όπως κι έγινε. Οχτώ στο πάνελ κι άλλοι τόσοι από κάτω, άρχισαν, κοντολογίς είπαν παρόμοια πράγματα –για τα πεσμένα σπίτια στη Τζενίν, για το πάθος των Παλαιστίνιων κλπ.. Οι περισσότεροι συγκινημένοι εκθείαζαν τις ανατινάξεις –εκτελέσεις-αυτοκτονίες αλλά δεν άκουγα βαθύτερο συμπέρασμα ιδεολογικό κι ένιωθα ότι αυτοί οι άνθρωποι έριχναν λάδι σ τη φωτιά και κατά προέκταση δεν αγαπούσαν τους Παλαιστίνιους αλλά από μια μπανιέρα πολιτική τους έσπρωχναν σε πράξεις που ούτε ο Μαρξ θα συμφωνούσε ούτε ο Μωάμεθ. Ζήτησα το λόγο μιας και ήμουν κι εγώ στην περιοχή, κι είχα  να πω κάτι για να εμπλουτιστεί η συζήτηση να μη νιώθω ότι με χρησιμοποιούν οι σύντροφοι –οι φελέκιοι- σαν τασάκι. Στο κάτω κάτω τους τίμησα την συγκέντρωση με το να πάω, αλλά προφανώς επειδή ακούστηκε από το γνωστό ράδιο-αρβύλα ότι πέρασα με το μέρος των Ισραηλινών, ο υπεύθυνος του πάνελ με προσπερνούσε, οπότε στον τελευταίο ομιλητή έναν νεαρό Έλληνα μαχητή με το μαντίλι των Παλαιστινίων στο λαιμό ο οποίος εκστασιασμένος κραύγασε υπέρ των αυτοκτονιών σηκώθηκα αυθόρμητα και τον επέπληξα για ανεύθυνο, κι ότι λέει τυχοδιωκτισμούς και πράγματα θανατερά. Ανάμεσα σ’ αυτά που εξεφώνιζα κι εξεστόμιζα είπα ότι ήμουν πολύ κοντά στη βόμβα στο Τελ Αβίβ κι ερώτησα: κι αν σκοτωνόμουν κι εγώ εκεί; Τότε σηκώθηκαν πολλοί με μένος ουρλιάζοντας: Και κακώς ζεις. Και κακώς ζεις.

Κι είμαι από 14 χρονών στους αγώνες κι έχω συνεχή αγωνία και προσπάθεια για την καλλιτέρευση του κόσμου.

Τώρα αν κακώς ζω ή καλώς ζω αυτό δεν θα το αποφασίσει ο Γιάννης Φελέκης και οι φελέκιοί του αλλά η διαλεκτική της φύσης και της ιστορίας, Και την απάντησή μου θα την έχουν πολύ σύντομα.

Τώρα με την περίπτωση της 17Ν το όλο show από τα ΜΜΕ και τις μπλόφες  ότι οι πολίτες πάνε και καταδίδουν μου ‘τυχε κι εμένα το δίλημμα αλλά στην Ισπανία και θέλω να την πω χωρίς να με ρωτήσεις.

Πέρυσι στη Βαρκελώνη, εκτός του ότι την ΕΤΑ την είχε πιάσει μια φούρια να ανατινάζει, για φι χι ψι λόγους τις εκτελέσεις τις έκανε δύο στενά από ‘κει που περπατούσα και βολτάριζα –παρασταίνοντας προφανώς το Βολταίρο- μου ‘τυχε ένα βράδυ και ήμουν σινεμά ,σ’ ένα υπέροχο σινεμά στην κορυφή της Ράμπλας -είδα μια μπούρδα με τον Αντόνιο Παντέρας- και βγήκα στις 1 και τέταρτο μετά τα μεσάνυχτα. Ήμασταν δύο-τρεις θεατές, ο δρόμος ήταν άδειος και καθώς προχώρησα με κατεύθυνση προς το λιμάνι ήρθα τετ α τετ μ΄ έναν λιγνό νέο άνθρωπο που είχε σκύψει σε μια από τις τρεις κρατικές παρκαρισμένες λιμουζίνες έβλεπε και σημείωνε προσεκτικά το εσωτερικό του οχήματος. Μόλις με είδε σαν να τρόμαξε, πετάχτηκε έβαλε το σημειωματάριο στην τσέπη κι άρχισε να περπατά μπροστά μου 3 μέτρα, τεντωμένος γεμάτος άγχος κι εγώ από πίσω μ΄ ένα βλέμμα κοιτώντας πέρα από το υπερπέραν αφού αυτόματα κατάλαβα ότι πρόκειται περί ΕΤΑτζή. Στα δέκα μέτρα γύρισε αργά και με κοίταξε με νόημα σε στυλ: με είδες αλλά δεν θα μιλήσεις. Δεν σε σκοτώνω γιατί δεν θα μιλήσεις.

Κάπως έτσι το ερμήνευσα κι ούτε με τρόμαξε η ευγενική απειλή του. Παρ’ ότι κοίταζα πέρα τον παρατηρούσα σε κάθε λεπτομέρεια. Αυτός πήγε σ’ ένα θάλαμο κι έκανε ότι τηλεφωνούσε κι εγώ διέσχισα το δρόμο έμεινα λίγο πίσω από ‘να δέντρο παρακολουθώντας τον για ένα τρίλεπτο και μετά πήγα στο ξενοδοχείο. Εκεί όλη νύχτα έμεινα ξάγρυπνος γιατί κάτι μου ‘λεγε ότι θα σκοτωθεί κάποιος. Ξύπνησε μέσα μου ο καταδότης. Σκέφτηκα να πάω στην αστυνομία να περιγράψω την κατάσταση. Μετά έβγαινε ο άλλος μου εαυτός και με καθησύχαζε. Αλλά ο άλλος μου εαυτός είχε γίνει λούτσα απ’ τον ιδρώτα, σίγουρος ότι κάποιος θα σκοτωθεί εντός λίγων ωρών. Έβαλα την TV για να δω αν μεταδώσουν κάτι. Έμεινα έτσι στην αγωνία όλη νύχτα. Στις 6.30 στο Σαν Σεμπάστιαν ανατίναξαν κάποιον με έναν τόνο δυναμίτη. Στεναχωρέθηκα πολλαπλώς.

Το μόνο που κατόρθωσα την άλλη μέρα ήταν να γράψω ένα γράμμα προς την ΕΤΑ καλώντας την να πάψει να χτυπά στην Καταλωνία, ιδίως στη Βαρκελώνη, για τα επόμενα 4 χρόνια, ώσπου να γίνουν οι Ολυμπιακοί της Κουλτούρας των Εθνών 2004, στους οποίους θα συνεργούσα και θα ‘ταν καλό για όλους. Το πήγα στην Λαβαγκουάρντια., και δεν ξέρω αν το δημοσίευσε. Όμως εγώ θα επιμείνω ξέροντας ότι κι αυτοί θα επιμείνουν. 

Όμως και η ΕΤΑ έχει υιοθετήσει τη φόρμουλα της τυφλής βίας κι όποιον πάρει ο χάρος. Και η θεία μου να περπατά π.χ. στη Μαδρίτη θα πάει σαν παράπλευρη απώλεια. Δηλαδή χάος επί χάος ίσον χάος. Έτσι κι εμείς που παρ’ ότι δεν συμπαθούμε τη βία –κι όταν λέμε βία δεν εννοούμε αγώνα- αν μπουκάρουμε στο Μπιλμπάο και το κάνουμε καλοκαιρινό τι θα πει η ΕΤΑ; Θα μας κυνηγάει παντού; Θα την κυνηγάμε παντού; Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε; Τουλάχιστο η 17Ν είχε το “τακτ” να εκτελεί τον επιλεχθέντα στόχο χωρίς παράπλευρες απώλειες, εκτός στην περίπτωση Παλαιοκρασά. Τελειώνοντας θα ‘θελα να πω ότι αναπόφευκτα μέσα σ’ αυτό τον αμοραλιστή κυνικό κόσμο που ζούμε μας έρχονται επισκέπτριες κυνικές σκέψεις του τύπου: μα κι αν η 17Ν ήταν του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ γιατί διαμαρτύρονται; Δεν είχε η Δεξιά το παρακράτος της; Δεν είναι ας πούμε φυσικό και το νυν καθεστώς να ‘χει το παρακράτος του; Όπως κάθε κινητό έχει το Γερμανό του; Και στο κάτω κάτω ο Λαουτζίκος γιατί να κοιμάται τώρα ήσυχος αφού τώρα υπάρχει ασφάλεια που εξαρθρώθει η 17 Ν και ας πούμε και η τρομοκρατία; Ήταν σαφές ότι η 17Ν δεν χτύπαγε το πόπολο. Και αυτό ήταν ο ρόλος της. Για 27 χρόνια το πόπολο να κοιμάται ήσυχο. Το πόπολο όμως παρακοιμήθηκε και αυτό είναι το πρόβλημα. Και όχι η τάχαμ τρομοκρατία.

Κι αν ας πούμε το ΠΑΣΟΚ “παρέδωσε” την 17Ν για να μεταλλαχθεί σε light εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Βενιζέλος που είναι μία από τις κυρίαρχες φιγούρες παρόντος τε και μέλλοντος. Τι είχε να κάνει με το ligtht ΠΑΣΟΚ; Αυτός είναι χεβυ-μέταλλ. Αλλά μπορεί να μετατραπεί σ’ ένα αξιοθέατο αερόστατο, για τις ανάγκες του αγώνα-αγώνων βεβαίως βεβαίως. Και πάλι προτιμώ τον Γιωργάκη. Τον οποίο και ψηφίζω.

Ως δήμαρχο Αθήνας –αν και πιστεύω 100% ότι η Αθήνα είναι ένα καμένο χαρτί- θα ψηφίσω τον Κουβέλη –αυτόν προσωπικά- γιατί αυτός προσωπικά- κι ίσως ο μόνος πολιτικός έρχεται όπου παίζω και χορεύει και καμιά ζεϊμπεκιά (και πολύ καλά μάλιστα). 

Βέβαια όλοι κι όλοι ακόμη και οι Δεξιοί, αν δεν μελετήσουν το μικρό μου έργο δεν θα καταλάβουν στον αιώνα τον άπαντα που κρύβεται το πρόπλασμα για τη ΝΕΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ. Λυπούμαι που το λέω αλλά ο αμοραλισμός και η αλήθεια δεν χτύπησαν μόνο τον κοινωνικό ιστό αλλά και πολλές αξίες που πια δεν μπορούν να διευθετήσουν τα αναγκαία ώστε να κάνει ένα βήμα μπροστά η παλινδρομούσα πατρίδα μας. Χρειάζεται μια ΗΘΙΚΗ επανάσταση πια η Ελλάς. Και μη γελάς.

Ξέρω τι λέω. Κι αυτό έχει να κάνει με τη δυναμική της τρέχουσας δεκαετίας, όσο αφορά τον πλανήτη και την ανθρωπότητα. Η Ελλάδα αντανακλά και διαθλά τα τεμνόμενα του γκλόμπαλ-βίλλατζ, και είναι καιρός να τη βγάλουμε από τη θέση του ουραγού αλλά αυτό θα γίνει μόνο με μια ουσιαστική στροφή προς τον πολιτισμό με την βαθύτερη έννοια του όρου.

Αν ρωτήσεις τον Βενιζέλο να δώσει έναν ορισμό για τον πολιτισμό θα απαντήσει: σιβιλιζασιόν. Όμως ο άνθρωπος αυτός που προαλείφεται για πρωθυπουργός δεν ξέρει που παν τα 4 αν και προσπαθεί να μας πείσει που παν τα 2004. η απάντηση για το τι είναι Ελλάς και τι πολιτισμός, και να συμμετέχει σ’ αυτό ο πάσα εις. Αυτό θα σήμαινε παλιγγενεσία. Ακόμη και μέσα στα παρόντα πλαίσια, διεθνή και εγχώρια.

Ο Βενιζέλος λοιπόν, ο οποίος διακατέχεται από το σύνδρομο ιδιοκτήτη του Υπουργείου Πολιτισμού αλλά έχει τεράστια ανεπάρκεια ως προς το αντικείμενό του, προβαίνει σε τακτικές καταστροφικές για το πολιτιστικό όζον της χώρας.

Και θέτω ένα απλό ερώτημα: ο Σωκράτης ήταν ιδεολογικός τρομοκράτης τιμωριτέος από τους συνταγματολόγους της εποχής; Το ίδιο και ο Χριστός; Έχει εμπεδώσει ο Βενιζέλος ότι αφού εξετέλεσαν το Σωκράτη κατέρρευσε εντός ολίγου η Αθηναϊκή Δημοκρατία και αντιστοίχως, όταν εσταύρωσαν το Χριστό εδιαλήθη το κράτος του Ισραήλ;

Τηρουμένων των αναλογιών, και στις μέρες μας κάθε παράτολμη ιδεολογική και πνευματική προσπάθεια καταπολεμείται από ανθρώπους σαν τον Βενιζέλο που είναι η συνέχεια του Καϊάφα. Της ίδιας συλλογιστικής. Αν δεν αφήσεις τον γλάρο Ιωνάθαν να πετάξει στον ουρανό της αυθεντικότητας του δικαιώνοντας έτσι το σύνολο νομοτελειακό κύκλο, δρας εξ αφ’ εαυτού, καθιστάς το ιερό αυγό κλούβιο, γίνεσαι δυνάστης, και κανείς στο μέλλον δεν ασχολείται μαζί σου.  Ποιος θα ‘χει φωτογραφία καταδικαστών  του Σωκράτη ή του Χριστού στο σπίτι του. Ποιος θα ‘χει του Βενιζέλου όταν θα ΄χει γίνει πρωθυπουργός σε μια Ελλάδα που δεν θα υφίσταται; Ο θρίαμβος του ποσοστιαίου είναι θνησιγενής. Η ποσοτική συσσώρευση είναι καλή καγαθή μόνο σε σχέσεις με τον εκατοστό βαθμό. Τα απαράτους δρουν πολλάκις εξ αφ’ εαυτών κι αυτό είναι το μέγιστο των πρόβλημα. Που είναι τώρα ο Στάλιν; Που είναι η ΕΣΣΔ;

Επομένως, εδώ στη χώρα που γέννησε τη συναίσθηση για τη διαλεκτική φύση πράγματος και θαύματος, πρέπει να το βασανίσουμε. Δυστυχώς δεν υπάρχει μια συμπαγής ιντελιγκέντσια να δρα και να παράγει συνειδητότητα, κι έτσι ο εκάστοτε Βενιζέλος, ικανός μεν, στεγνός και ενίοτε στιγνός, παρ’ ότι έχει επιλέξει προς το παρόν την τακτική του χελιού για να μην αντιπαρατίθεται με κανέναν, ο Βενιζέλος που μπαίνει στην πολιτική από το αράουτ με κάργα ματαιοδοξία και έρωτα για την εξουσιαστική εξουσία, να ανεβαίνει με το ασανσέρ της δημοτικότητας στον προθάλαμο της ηγεμονίας. Όταν τον επισκέφθηκα στο γραφείο του στην Μπουμπουλίνας δεν ήξερε ότι σ’ αυτόν ακριβώς το χώρο την 21 Απρίλη του ’67 με είχαν δέσμιο έστω για 6 ώρες. Αυτό θα μπορούσε από τακτ να το σεβαστεί –γιατί υπάρχει τακτ στη ζωή- και να μην εκσφενδονίσει το ανυπέρβλητο ερώτημα: δηλαδή ποιος είστε, δηλαδή τι κάνετε;

Και μόνο που έκανα το Θόδωρο Αγγελόπουλο αυτόν τον αγέλαστο άνθρωπο, όταν δουλεύαμε μαζί το ’64 στη Δημοκρατική Αλλαγή, να γελά έπρεπε να ‘χα πάρει το βραβείο ΧΙ.

Δεν ζήτησα ποτέ προτεραιότητα και δεν ζήτησα ελεημοσύνη. Ζήτησα να λειτουργήσει η δεοντολογία και η καλώς εννοούμενη ερμηνεία των νόμων για τον πολιτισμό που θωρακίζει τη χώρα.

Ο Βενιζέλος με ελλειπτικές κινήσεις, με αφαιρετικές αδιόρατες κινήσεις, παρ’ότι έχει την εικόνα μπουλντόζας, ρίχνει αντιπάλους, μη συμφωνούντες, στο κρεματόριο της σιωπής και του περιθωρίου. Επειδή όμως είμαι παλιά καραβάνα, κι όταν το’63 που μπήκα στο κουρμπέτι ο Βενιζέλος ήταν με κοντά παντελονάκια θα του συμβούλευα να μεταφερθεί σ’ ένα υπουργείο τσιμέντων, γιατί στο κάτω κάτω δεν έχει εμπεδώσει ότι οι Κρήτες απελευθέρωσαν και τη Μακεδονία και κατά καιρούς απελευθερώνουν τη χώρα από τη στατικότητα, όπως γι’ αυτό προσπαθούμε επί του παρόντος.

Διακρίνω ανεπάρκεια, ανευθυνότητα και τάση να χρησιμοποιεί εντέχνως την πεπατημένη μπουκώνοντας τον πολιτιστικό χώρο, παρ’όλη την πληθώρα πληρωμένων εκδηλώσεων. Το ποσοστιαίο των κομμάτων δεν καθιστά την δημοκρατία και ούτε υπερασπίζεται την ποιότητα της δημοκρατίας. Υπάρχει ένα μυστηριώδες σημείο Χ που χάρη, μεγαλείο και περιεχόμενο στην κάθε έννοια, σε κάθε άρθρο. Ειδάλλως ο ρήτωρ γίνεται σοφιστής, δημαγωγός, δυνάστης. Εν ονόματι της Δημοκρατίας καταστρατηγεί τη Δημοκρατία. Όταν εγώ το Φλεβάρη του’67, πήγα στο σπίτι του Μάρκου Βαμβακάρη και τον έπεισα να’ρθει να παίξει στον αποκριάτικο χορό της Δημοκρατικής Αλλαγής στου Καλαμπόκα στα Κάτω Πατήσια, κι όταν πάλι το’67 συνόδευσα το φορτηγό γεμάτο παλιές εφημερίδες προς τη Μακεδονική χαρτοποιία, ερχόμενος για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, ο Βενιζέλος ήταν με κοντά παντελονάκια, κι όταν τραγούδησα μια βραδιά οργανωμένη για τον Μίκη Θεοδωράκη το’67 συνοδευόμενος στο πιάνο από την Ελένη Καραϊνδρου, τη Ρωμιοσύνη, ο Βενιζέλος φορούσε κοντά παντελονάκια. Όταν περπατούσα στις πορείες ειρήνης από το Μαραθώνα από το’64 και μετά κι όταν ο Μιχάλης Γρηγορίου στη σχολή Σταυράκου, μου’ δινε 20 λεπτά πριν το μάθημα να κάνω ότι θέλω, θεωρώντας με τον Έλληνα «Μπάστερ Κήτον» ο Βενιζέλος ήταν με κοντά παντελονάκια. Και θα μπορούσα να γράφω έπ’ άπειρον και θα γράψω προσεχώς, για να δούμε ποιος είναι ποιος –who is who- και ποιος ενώ είναι, δεν είναι.

Ζητάτε το πρόσφατο βιβλίο «Οι Εβραίοι είναι Έλληνες – Κρήτες» επίμονα από τους βιβλιοπώλες και τον εκδοτικό οίκο «Κάκτος». Είναι και μια κίνηση ιδεολογική ευεργετική για τον κινούμενο. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει…»(Κι η Αθηνά χήρα κι εκείνη.).

Επίκειται η έκδοση- κατά το Σεπτέμβρη- του νέου βιβλίου στις εκδόσεις «Κάκτος» με τίτλο: «Επάγγελμα Μεσσίας – The Greek Mtarix». Η συνέχεια και η τεκμηρίωση του προηγούμενου «Οι Εβραίοι είναι Έλληνες – Κρήτες».

Εδόθη στον Ρασούλη από τον ερευνητή και συλλέκτη Χατζηδουλή μια μελωδία του Τσιτσάνη και εγγράφησαν στίχοι. Ο Χατζηδουλής βάπτισε αυτό το συμβάν ιστορική στιγμή. Θα το ακούσουμε σύντομα δισκογραφημένο.

Ο νομάρχης Θεσσαλονίκης κ.Παναγιώτης Ψωμιάδης θεώρησε - για κάποιους λόγους – να βάλει υπό την πλήρη αιγίδα του μια συναυλία του Ρασούλη. Οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται εδώ και ώρα.

Η  συνεργασία με την εφημερίδα «Αγγελιοφόρος, καθώς και η στήλη «Ξύδι και μπούκοβο» αναβλήθηκαν επ’ αορίστω. Οίδωμεν.

Αναβλήθηκαν όλες οι προσπάθειες μου για να βγουν τραγούδια στην αγορά για πολλούς κι άχαρους λόγους.